Kendimle uzlaştığım an, öldürürüm kendimi. Dünyanız kalır size, allıgüllü dünyanız. Çığlık çığlığa giderim. Ama bir başıma, ama yankısız...
Dünyada yapacak bir şeyim olduğuna inandır beni. Bu taşta, bu çiçekte bir payım bulunduğuna.
Fısıltıyla konuşuyorsam
Güçsüzlüğümden değil
Korkumdan yalnızca...
Keşke gözleri olsaydın ölümün.
Kendi derinliğiyle dolan bir kuyu mu
yüreğim; kendi boşluğuyla yetinen?
İnsanlar bakıyorlar bana, gözlerinin izi kalıyor yüzümde.
Ben bu geceyi bitiririm de aydınlık nerde
Suya eğilip baktım
Peki kim taktı bu nilüferi benim alnıma?
geceler de iyiden iyiye uzadı...
Gözyaşlarım bir bir
Çekiliyor yatağından
Kıracak beni dünya
Eğilip bükülürsem
Bağışlayın beni
Çünkü bağışlanabilecek pek çok şey yaptım ...
Silsem, yıkasam kalbimi
Belki beni de severler
Elimde dünyayı değiştirecek bir tek tanım bile kalmadı;
değişimin isteğinden gayrı. Naylon umutlarınıza kibrit suyu, sizi tarih tüccarları! Umarım yok dünden bugünden. Madem ki güneş bu dünyadaki bütün acıları, yoksunlukları daha bir belirgin kılmaya yarıyor, o güneşi ne yapayım ben?