KARA BİR ÜTOPYA
Neredesin! Cehennemin dibindeyim desem
Cudi’nin yamacında elbombasının piminde
Kalemin mürekkebinde sitemin ilk harfinde
Şarabın dip tortusunda aynanın kırık yerinde
Kayboluşun ortasındayım desem ne farkeder
Say ki dağın öte yüzündeyim sesinin hiç
Sızamadığı dingin bir koyakta, yıldızlı bir
Gök altındayım, atlarımı suluyorum nehirde
Bir de değirmen buldum suları köpürten
Kötü hâtıraları hâfızadan silmekte
Say ki bir bulutum yağmurunu esirgemeyen
Farzet ki fiilini yitirmiş bir cümleyim
Faili öksüz bir cümle de diyebilirsin
Kekemeliğim bundandır belki, her köşede
Beni tökezleten bir kadın gölgesi yahut
Kendini kâhin sanan bir şair bulunur
Peki sen kimsin desem gereksiz bir soru
“Karanlıkta yüzen” gerçeksin galiba
Ölü heceler pıtraklanıyor sözcüklerinde
Yürüdüğün sokaklarda kimliği belirsiz
Hayaletler görüyorsun ürperen kalbinle
Belli ki seninki kara, kapkara bir ütopya
Sayfa 50 - Everest Yayınları - 1. Basım: Ekim 2016Kitabı okudu
İnsanoğlu İnsanlar
Atatürk’ün mazlum uluslara devam eden önderliğiyle ilgili çarpıcı bir anısını müzik eğitimcisi ve yazarı Ahmet Say, “İnsanoğlu İnsanlar” adlı kitabında paylaşmıştır:
Ahmet Say, 1954-1960 yılları arasında müzikoloji öğrenimi için Almanya’dadır. Cezayirli bir bağımsızlık savaşçısı ile karşılaşır:
“1950’li yılların ortalarında bir gün, Almanya’da rastlantı sonucu tanıdığım Cezayir Ulusal Kurtuluş Cephesi’nden (FLN) kaçak bir militan, cebinden çıkardığı Atatürk fotoğrafını bana gösterip ‘İşte bizim gerçek önderimiz!’ dediği zaman, anti-emperyalist savaşların 20. yüzyılın ikinci yarısına da damgasını vurduğu kafama dank etti…
Sayfa 138 - Tekin YayıneviKitabı okudu
"kalbim ödünç say sana ayrılan ne varsa..."
Sayfa 62 - Gibi YayınlarıKitabı okudu
Kızını istemediği bir adama ver duygularını yok say sonra bıdı bıdı
İnsanları değil, onların günahlarını ve zaaflarını görüyor, insanların bu günahlarından kaçmaya çalışırken farkına varmadan sadece zaaflardan değil, o zaafların hemen yanı başında duran sevecenlikten ve sevgiden de uzaklaşıyordu. Kızının, insancıl zaafları reddeden sofuca imanı, herkesten çok Şeyh Efendi'yi üzüyor, bunun bir ibadet, bir Allah sevgisi değil, bir hastalık olduğunu, herkesten fazla o seziyordu. Osman'a dediği gibi: "İnsanları sevmeden Allah'ı sevemezsin."
fazıl say'a...
'Bozkırları düşün!'
Yürü gecenin üstüne parmaklarınla
Hayat bir haykırış kadar dingin
Kalbin yalnızlıklar uğrağı
Bunu sen çok iyi bilirsin
'Bozkırları düşün!'
Ceplerinde portakallarla dolaşan çocukları
Deniz az uzakta
Yakamoz ve rüzgar
Yakılan otların kokusu
Parmaklarına sinsin
Fazıl, bunu sen çok iyi bilirsin...
4. Tarablus kuşanmış saçağı dizde
Arzumanım kaldı şurda bir kızda
Bir yanı gerdanda bir yanı yüzde
Say(a)madım benlerin binden ziyade
Sayfa 93
vuslat bir azaptır artık görünmeyen
ah benden cayan mutluluk
sal kendini
hayır hayır say beni
hayat hala seviyorum
Sayfa 29 - Klaros YayınlarıKitabı okudu
