Hayatı Tanrı dağıtıyordu. Her hayvana 50 yıl verdi Yeterdi bu. İnsana en son geldi , Tanrının ona verecek ancak 25 yılı kalmıştı.
İnsan yakınmaya başladı “yetmez bu !” diye. Tanrı “çok bile “ dedi, insan kabul etmedi. Tanrı : “ o halde git başkalarından iste “ dedi. İnsan gitti bir atla karşılaştı : “ bana yeteri kadar ömür verilmedi seninkinin bir kısmını bana ver “ dedi. At : “ pekala, işte 25 al “ insan yoluna devam etti bu sefer bir köpekle karşılaştı : “ dinle köpek bana hayatından bir parça ver !”
-“elbette veririm al 25 yıl”
İnsan yoluna devam etti. Maymunla karşılaştı. Ondanda yirmi beş yıl aldı Tanrıya döndü. Ve tanrı :
“ İstediğin olsun , kendi işini kendin hallettin. İlk 25 yılı insan gibi geçireceksin. İkinci 25 yılda bir at gibi çalışacaksın. Üçüncü 25 yılda bir köpek gibi havlayacaksın ve son 25 yılda herkes sana maymunmuşsun gibi gülecek. “
Kadın Dediğin "BİN ADAM EDER !"
Abdul Rahman Al-Sudais anlatıyor:
Kur’an öğrettiğim gruba katılmak için küçük bir çocuk geldi.
Dedim ki çocuğa:
Kur’andan ezberinde bir şey var mı?
- Evet dedi.
Dedim ki ona
“Amme cüzünden bir şey okur musun?” -Okudu.
Sonra dedim Tebrake suresi ezberinde mi?
Yaşı küçük olmasına rağmen, okuyuşu hoşuma gitti, beğendim.
Ve Nahl suresini sordum.
"Yalnız bir türlü anlayamadığım bir şey var. Ben çağın gerisinde kalmamak için her şeyi yaptığımı sanıyordum. Köylülerin durumunu düzelttim, bir çiftlik kurdum; bütün il halkı 'kızıl' diye söz ediyor benden. Kitap okuyorum, bir şeyler öğreniyorum, çağın gereklerine ayak uydurmaya çalışıyorum; oysa onlar, işimin bittiğini söylüyorlar. Üstelik ben de onların haklı olduğunu düşünmeye başlıyorum."
"Nedenmiş o?"
"Şundan dolayı: Bugün oturmuş Puşkin okuyorum... hatırladığım kadarıyla Çingeneler geçmişti elime... Birdenbire Arkadiy yanıma geldi ve hiç konuşmadan, şefkatle karışık bir acımayla kitabı elimden aldı, çocukmuşum gibi... Ve önüme bir başkasını bıraktı, Almanca bir kitap... sonra gülümsedi ve gitti, Puşkin'i de yanında götürdü."
"Demek öyle! Hangi kitabı verdi sana peki?"
"İşte bunu."
Nikolay Petroviç, redingotunun arka cebinden Büchner'in ünlü broşürünün dokuzuncu baskısını çıkardı. Pavel Petroviç, kitabı eline alıp şöyle bir karıştırdı.
"Hım!" diye mırıldandı sonra, "Arkadiy Nikolayeviç eğitiminle ilgileniyor anlaşılan. Ne diyorsun peki, denedin mi okumayı?"
"Denedim."
"Nasıl buldun?"
"Ya ben aptalım ya da burada yazanların hepsi safsata. Herhalde ben aptalım."
"Almancayı unutmuş olmayasın sakın?"
"Yoo, gayet iyi anlıyorum."
Pavel Petroviç kitabı tekrar karıştırdı ve kardeşine yandan şöyle bir bakış fırlattı. Sustular.
Sayfa 91 - DKKitabı okudu
I
Sabahleyin
Karayı kaldırın mavi koyun umudumu yitirmedim
Beni çağırın gülümserken uykunun bir yerinde
Eliniz beyazken uzatın isterim
Karayı kaldırın sevgi koyun umudumu yitirmedim
EVLER
İnsanlar yüzyıllar yılı evler yaptılar.
İrili ufaklı, birbirinden farklı,
Ahşap evler, kagir evler yaptılar.
Doğup ölenleri oldu, gelip gidenleri oldu,
Evlerin içi devir devir değişti
Evlerin dışı pencere, duvar.
Vurulmuş vurgunların yücelttiği evlerde
Kalbi kara insanlar oturdu.
Gündelik korkuların çökerttiği evlerde
O fıkara
Ebu Musa el Eş'arî (Allah Ondan razı olsun)'ın anlattığına göre: Bir gün evinden abdest alıp çıktım, Rasûlullah'tan hiç ayrılmayıp bu günü onunla geçireceğim dedim. Mescide gelerek oradan peygamberi sordum. Şu tarafa gitti dediler. Sora sora izini takip edip nihayet Eris kuyusu'nun bulunduğu bahçede oturur buldum. Peygamber tuvalet ihtiyacını
Sayfa 400
ALLÂH’IM, HAZRET-İ OSMAN’DAN RAZI OL:
Hz. Âişe (r. anhâ) şöyle anlattı: “Muhammed Aleyhisselâm’ın ehl-i beyti dört günden beri neredeyse hiçbir şey yememişti, hatta küçük çocuklar açlıktan ağlıyorlardı. Peygamberimiz (s.a.v.) yanımıza geldi ve ‘Ey Âişe, ben gittikten sonra herhangi bir şey geldi mi?’ diye suâl ettiler. Cevaben: ‘Hz. Allah, senin elinle göndermez ise nereden gelebilir