Hayatımda birçok acı olaya şahit oldum. Hayatta kalmak için insanı derinden sarsan bir cesaretle mücadele edenleri, hiç korkmadan huzur içinde ölüme teslim olanları izledim. Öbür tarafta onları neyin beklediğini görebiliyor olabilirlerdi. Belki de öldüklerinde ne kadar güzel bir yere gideceklerini biliyorlardı. Ya da ölümü, başından beri bir tehlike olarak görmedikleri için usulca ölüme boyun eğiyorlardı.
Ölmelerine rağmen tekrar hayata dönen insanlara da şahit oldum. Bu dünyada, henüz tamamlayamadıkları bir işleri olduğu için mi geri döndüklerini hep merak etmişimdir. Belki de hayattan almaları gereken dersler henüz bitmemişti.
Benim de halâ öğrenmem gereken çok şey var. Ama emin olduğum konu şu ki hayat bazen acımasız olabiliyor. Hatta insana zaman zaman amaçsız ve hüzünlü gelebiliyor. Ancak bazen de şaşırtıcı bir şekilde, büyük zorluklar bizi hayal bile edemediğimiz yeni bir yola sürükleyebiliyor.
Belki de hiç beklemediğimiz şekilde değişen olaylar, girdiğimiz bu yeni yol, başından beri bizim kaderimizdir.
Diriliş insanı ancak tanrıya karşı sorumlu bilir kendini başkalarına karşı olan sorumlulukları ancak bu sorumluluktan doğarlarsa bağlayıcı olabilirler onun için özgürlüksüz sorumluluk doğuran her ideolojiden nefret eder tıpkı sorumsuzluk doğuran özgürlükten nefret ettiği gibi kişileri eşyayı düşünceleri putlaştırmanın amansız düşmanıdır herkesin
Sayfa 149Kitabı okudu
_Tanrı, ilk ateisttir. E. Hubbard
_Din, gönüllü köleliktir. Herzen
_Burada bir ateist yatıyor. Giyinip kuşanmış hazır, ama gidecek bir yeri yok; ne cennet ne de cehennem. Mezar taşı
_Çürümüş bedenimden çiçekler çıkacak ve ben de onların içinde olacağım. E. Mumch
_Bir zamanlar ateist olmak istemiştim. Artık vazgeçiyorum. Adamların tatili yok! H.
