Basit hayvani bir zevk ugruna var oluyor, biliçli veya bilinçsiz davranışlarımızın çoğunu bu güdü amacıyla gerçekleştiriyor, bir gün aniden varlığın his ve bilinç evresinden sadece madde evresine geçiyoruz. Sonsuza kadar.
Belki şuan kalbimi oluşturan atomlardan biri nasıl milyarlarca yıl önce bir yıldızın çekirdeğinde pişmişse aynı şekilde milyonlarca yıl sonra belki bir yıldızın çekirdeğinde, bir gezegenin kabuğunda veya evrende amaçsızca salınan bir göktaşının içinde olacak. Yaşam onu okuyabilenler için bir mucize onu anlamayanlar için çok sıradan bir olgu.
Yaşam garip bir hazine.
İnsanların çoğu , kendine sevilmeye değer olduğunu kanıtlamak için kendini halden hale koyup duruyor. Bilmediği kapıları amaçsızca çalıyor, kendinde eksik olanı çokça insanla doldurmaya çalışarak bulmak istiyor. Ezilip büzülüyor ama fark etmiyor.
Amaçsızca yaşanan bir hayat hiç yaşanmamış bir hayattır
Sen hiç sevdin mi senin olmayacak birini.?
Bugün de olduğu gibi, yarın da olacağı gibi.
Aklımdasın, saklımdasın, yüreğimin en derin yerindesin. Buram buram, hasret kokuyor her bir yanım.
Sen hiç görmediğin birinin gözlerini her gün, her saat anımsadın mı.?
Hiç tutamadığın elleri aradın mı.?
Hiç koklayamadığın tenin kokusunu, bu
Bir hedefi olmalı değil mi insanın, bir ideali bir amacı..?
Peki o hedef, ideal ve amaç belli değilse ne yapmalı insan?
İnsanın hayali, amacı tek gayesini bulmak olabilir mi?
Rüzgarın savurmasına izin verip savurduğu yerlerde aramak kendini, hayalini, idealini. Bulmaya çalışmak umutsuzluğa kapılmadan. Neyi aradığını bilmeden. Bir arayış içerisinde olmak ama o arayışın sonucunun ne olacağını bilemeden...
Yürümek nereye yürüdüğünü bilmeden, yaşamak neden yaşadığını bilmeden, gözlemek neyi gözlediğini bilmeden ve aramak; arayışı aramak ile bulmaya çalışmak. Neden ve niçin aradığını bilmeden.
Bazen yıkabilir bu durum insanı ama amaçsızca yaşayıp gitmektense amacını ararken gitmek daha iyi değil mi? Bulmak önemli değil aslolan aramak, belki ararken kayda değer bir şeyler üretebiliriz. Ne de olsa "Yerin altındakiler üstündekilerden daha fazla" değil mi, peki onların kaçı hatırlanıyor veya kaçı amacını bulup göçmüş buradan.
Yerin altına girdikten sonra amacına ulaşamamış, hatırlanmayan büyük gruba girmek istemiyorsak arayışa başlamalıyız sanki, hatırlanmayabiliriz ama hatırlananların hepsi bu yollardan geçmiş kişiler değil mi?
Arayış yoluna girmek, yokluk yoluna girmekten daha iyi değil mi?
Hem ne diyor Halil CİBRAN:"... yürümekle varılmaz lakin varanlar yürüyenlerdir."
Hepimiz ulaşmamız gereken yere varabilmek için yola çıkmamız temennisiyle, huzurlu arayışlar...
Yıllar geçiyor, hayatın renklerini, yitip gidene özlemi, kavuşmanın hazzını, sevdayı ıskalayıp ömrümüzü tüketiyoruz.
Anlamsız bir inatla, ölçüp biçmeden, amaçsızca ipi sallandırıp nice kör kuyuların karanlığına atlıyoruz. Her atlayışımızda, ipin sonunu fark edemeden elimizden kayıvermesiyle kuyunun derinliklerine doğru, aklımızda cevapsız
Çağımızın en büyük hastalıklarından biri, zihinsel ve bedensel atalettir.
Tepki duyduğumuz bir şeyi görürüz ama onu zihnimizde pas geçeriz; ya da bir şeyden şikayet ederiz ama bırakalım onu değiştirmeyi, hatta ona güle oynaya biz de katılırız.
Amaçsızca yaşayan "aydınlanmışların" ataleti...
Amaçsızca gezinen ya da yoldan çıkan,kaybolmuş sayılamaz.
J. R. R. Tolkien
YAKINDA SANDIĞINIZ UZAK, UZAKTA SANDIĞINIZ YAKINDA OLABİLİR!
40 Yaşıma Girdiğim İçin Kendime :)))
Sevgili Ben;
İyi haber: Artık 40 yaşındayım!
Kötü haber: Artık 40 yaşındayım...
Ama neyse ki, yaşım sadece bir sayı ve ben hala ilk delikanlılık zamanlarımdaki gibi enerjik hissediyorum.
40 yaşına girmek,
BU İSTANBUL'UN NEFSİ
Ölü ruhlar dünyasında gezindim,
Hiç bir şey değişmedi denginden.
Bedene bürünmüşler akıl ayrı bir havale,
Canlı olduklarını zannediyorlardı,
Ama bayağı uçmuşlardı.
Ruhevi âlemleri vardı üst üste,
Ve kocaman bir karamsarlık bu kabul edilen.
Darmadağın olmuşlar,
Tülenmekle yetinmişler,
Ama aldırış etmemişler.
Boş beleş nasıl dayanırlar?
Bir amaçsızlar amaçsızca.
Sersem bir tutarsızlıkla,
Bugünümü de israf ettim hayâsızca,
Lanet olsun diyeceğim sözüm tıkandı.
Ömür törpüsü bi'çare insanlar içinde,
Ölü ruhlara küfredesim geldi.
Yolu yordamı bitirdim tekrar tükendim,
Ama artık son,
Yeni güneşin ardından ben doğacağım.
AYKUT BARIŞ ÇELİK