Ahmed Arif 21 Nisan 1927 Diyarbakır’da Doğmuştur, Iyi Ki Doğdun Ahmet Arif !
Anadolu
Beşikler vermişim Nuh'a
Salıncaklar, hamaklar,
Havva Ana'n dünkü çocuk sayılır,
Anadoluyum ben,
Tanıyor musun ?
Utanırım,
Gör, nasıl yeniden yaratılırım,
Namuslu, genç ellerinle.
Kızlarım,
Oğullarım var gelecekte,
Herbiri vazgeçilmez cihan parçası.
Kaç bin yıllık hasretimin koncası,
Gözlerinden,
Gözlerinden öperim,
Bir umudum sende,
Anlıyor musun ?
#AhmedArif
Lola elini Boris’in saçlarının arasına koydu.
“Burada kafanın içinde neler var, merak ediyorum. Bu düşünce beni korkutuyor.”
Boris güldü.
“Neden? Sana yemin ederim ki orada temiz, suçsuz şeyler var.”
“Biliyorum. Ama anlatamam ki sana... O suçsuz şeyler bensiz gelip
geçiyor, onlara söz geçiremiyorum. Bütün o saçma sapan dediğin
düşüncecikler benden alınmış, kaçırılmış şeyler. Anlıyor musun?”
Öyle yıkma kendini,
Öyle mahzun, öyle garip...
Nerede olursan ol,
İçerde, dışarda, derste, sırada,
Yürü üstüne üstüne,
Tükür yüzüne celladın,
Fırsatçının, fesatçının, hayının...
Dayan kitap ile
Dayan iş ile.
Tırnak ile, diş ile,
Umut ile, sevda ile, düş ile
Dayan rüsva etme beni.
Gör, nasıl yeniden yaratılırım,
Namuslu, genç ellerinle.
Kızlarım,
Oğullarım var gelecekte,
Her biri vazgeçilmez cihan parçası.
Kaç bin yıllık hasretimin koncası,
Gözlerinden,
Gözlerinden öperim,
Bir umudum sende,
Anlıyor musun?”
