"Boğazımızı sıkanlara, gözlerimizi kapatanlara göstermeliyiz ki, biz her şeyi görüyoruz, ne aptalız, ne de hayvan; yalnızca yemek değil, yaşamak da istiyoruz, yaşama layık yaratıklar olarak yaşamak!"
İnsanlardan ve yalnız kalmaktan nefret ediyoruz. Yalnız kalınca onların aptalca samimiyetlerine ihtiyaç duyuyoruz ve olmayan bir mutlulukla, bir avutma çabasına giriyoruz. Kendimizi olmayan şeylerle avutmamalıyız. Gerçek olan gerçektir, avutmak aptalca ama biz yine de avutuyoruz kendimizi. Çünkü bizler iflah olmaz birer aptalız, çünkü tüm insanlar aptaldır, çünkü birbirinden nefret edip aynı zamanda birbirine ihtiyaç duyan tek varlık insandır ve bu aptalca.
+ O kadar mı çok sevdik?
-O kadar sevdik ki hala umudun var
+Hayır yok!
-Onun için uyumadan önce tavana bakıp “iyi geceler sevdiğim çocuk “ diyorsun
+Ama ...
-Umutlarımız bitmeyecek
+Çünkü biz aptalız da onun için bitmeyecek
-Hayır biz aşığız...