"Ben bir buçuk yaşında iken öksüz kalmışım. Üstad da (
Bediüzzaman Said Nursî ) beni kucağına alır, tespihiyle oynatır, eğlendirirmiş. Abdülmecit Efendi, o zaman 20 yaşlarındaymış. Kendisi 'Üstad, bu çocuğu niye kucağına alıyor ki?.. Üstüne abdest eder diye aklıma gelirdi!' diyor. "Abdülmecit, bu büyüyünce sen alacaksın.' demiş. İşte, büyüdük; kader, kısmet oldu, aldı!