Maysalberk Suvankulov'un mektubu - 2
Bir saat kadar sonra, vatan için görevimi yapmak üzere buradan gideceğim. Bu gidişin dönüşü olmayacak. Hak adına, zafer adına, insan için güzel olan her şey adına gidiyorum.
Bu benim son mektubum, son sözlerimdir. Anacığım! Bin defa, binlerce defa hep sana, senin ana yüreğine sığınacağım, sana sonsuza kadar borçlu kalacağım. Seni umutsuzluklara düşündüğüm için bağışla beni anacığım. Beni anlamanı da istiyorum. Benim fedakarlık duygum, hayat okulunda yoğrularak pekişti. "Bu benim, öğretmenleri olmak istediğim çocuklara da ilk ve son dersimdir." Ben gönüllü olarak gidiyorum, insanlara böyle büyük bir armağan suna bildiğim için de gururluyum.
Ağlama anacığım ağlama. Hiç kimse ağlamasın. Gözyaşı dökmenin zamanı değil artık.
-Beni bağışla anacığım. Elveda..
'' Öğretmen oğlun - Teğmen Maysalberk Suvankulov
Cephe, 9 Mart 1943, Gece yarısı ''
“Ağlama anacığım ağlama. Hiç kimse ağlamasın, gözyaşı dökmenin zamanı değil artık.”
-Ağlama anacığım, der.
Dedim ya, ağlamam aslında.
Anladığım, gülmeyi pek unutmuşum.
Sayfa 31 - YKY YayınlarıKitabı okudu
Ağlama anacığım ağlama. Hiç kimse ağlamasın. Gözyaşı dökmenin zamanı değil artık.