“... Güzel ve çirkin. Zıtlıkların uyumu.”
Zorlukla yutkundum.
“Hiç aynı huylu insanların birlikte yaşadığını gördün mü? İyi ve kötüyü birleştirir kader, güzelle çirkini, ahlaklıyla ahlaksızı, kısayla uzunu, şişmanla zayıfı. Ve denge bozulmamış olur.”
Sayfa 540Kitabı okudu
“Ne ölmeyi ne de yaşamayı istiyorum. Sadece gidiyorum.”
Sayfa 216Kitabı okudu
Benim bir umudum bile yok. Yaşıyorken ölüyorum. Tıpkı Augistunus'un dediği gibi: Yaşamıyorum ama hayattayım, öyle güçlü ki isteğim, ölmemekten ölüyorum.
Sayfa 209Kitabı okudu
"İranlı şair Şirazi der ki: Ölülere ağlama. Kuşların bile terk ettiği kafeslerinde değiller artık. Sen de yasından kurtul. Bu yasla kendini göremezsin. Ölüler ölmüştür. Kalanlar sırasını beklemek zorundadır. O sıra hiç gelmeyecek olsa bile."
Sayfa 213Kitabı okudu
"Pişmanlık zaman israfıdır. Günü yaşa. Belki de son günündür."
Korku çok büyüdüğünde mantıklı zihin çalışamaz ve zehir dolu o yaraları artık kabul edemez hale gelir. Psikoloji kitaplarında bunu bir akıl hastalığı olarak adlandırırız. Adına şizofreni, paranoya, psikoz deriz. Ama bu hastalıklar mantıklı bir zihnin korku içinde olmasından, yaraların acısından doğar. Korku ve acı öyle bir noktaya ulaşmıştır ki dış dünyayla bütün ilişkiyi kesmek daha iyi olacaktır.
İnsan çocuklarından uzun yaşamamalı, kalbi onlar tarafından kırılmadan bu dünyadan çekip gitmeli...
kitaKitabı okudu
Bu daracık geçitlere dalmaktan nefret ediyordu.Sarhoşlar,uyuşturucu müptelaları,evsizler,polisten saklanan hırsızlar için sığınak halini alan bu tür yerler kendisi için de tehlike doluydu.Ama diğer taraftan o da buradan geçmeyi polisten gizlenmek için tercih ediyordu.
Sayfa 303Kitabı okudu
Burada hangimiz daha şanslıydık? Merak ediyordum. Jennifer artık yalnız kalmak zorunda değildi, oysa ben burada olduğum sürece, kendi sandığım içinde kapalı kalacaktım, kimsenin içeri girmesine izin vermeyen yapayalnız bir insan. Gergefe geçirilmiş bir kumaş kadar gergin, fobiler ve paranoya dışında yol göstereni olmayan biri. Kırık. Tamiri olanaksız. Tuzağa düşmüş.
