Hayatın bütün inceliklerinden teker teker kopuyoruz sanki, insanlığın ortak dertleri, kederleri, sevinçleri bize yabancı; artık ne bir ayrılığın ıstırabından ne bir kavuşmanın neşesinden söz eden var, ne vuslata, ne ülfete, ne uzlete, ne melale ne de bunlardan söz edenlere aşinayız, biz insanlara ve kendimize yabancıyız.
Yolun bir yarısında insani ne varsa boşandı bedenimizden, geriye ağır bir boşluk kaldı.
Tehditler var yalnızca.
Kin var.
Yaratamayanlara ve yaşayamayanlara mahsus kör ve zekâsız bir nefret var.
Karanlıkta Sabah Kuşları
OKUR'UYUZ YAZAR'IN: AHMET HAMDİ TANPINAR
"Okur'uyuz Yazar'ın" serisinin ikinci yazarını 
Ahmet Hamdi Tanpınar olarak seçtim. Tanpınar'ın muhteşem bir kalemi vardır, Türk edebiyatında çıtayı çok üste taşımış bir yazar bence. Her romanını hâlâ yeterince anladığımı düşünmüyorum. Bazılarını ikinci kez okumak bile yetmiyor gibi hissediyorum. Fakat anladığım kadarıyla
Sevdiğim adamı toprağın altına koyalı 27 gün oldu. Dile kolay kalbe dünya kadar ağır 27 saat ayrı kalamazdık, ölüm ne büyük boşluk çaresizliğin en fenası...
Boşluktaki Anlam veya Yeniden Yorumlamak
Benim durağanlaşmam emektir, vah ki ne yazık!
Kalbimin hiddeti suç olmuştur çünkü hep
Hiçbir şey yapmadan saatlerin akışında
Kendime kıvrılma rolünü oynar dururum
Görenler düşünceli zanneder beni her nedense
Oysa hiçbir düşünce geçmez kalbimden,
Boşluğum hep askıdadır odamın gardrobunda
Doğduğum günkü tabula rasanın kucağındayımdır
Ne sevgiliyi
İyot Kokusu ve Deniz
Akşamüstü garip bir hınçla üzerime çöktü yalnızlığım, dışarı çıktım ayaklarımda demir gibi ağır bir yoğunlukla, ufka doğru yürümeye başladım. Öyle sıradan, öyle sade ve sakin. Adımladım sahili boylu boyunca, karşımdan gelen çocuklara gülümsedim. En iyi zamanlarımı hatırladım. Hüzünle sevinci birbirinin ardı sıra yaşadım, hangisi önceydi hatırlamıyorum. Karmaşa ve hiçlik vardı kafamın içinde, hem sakin hem hırçın bir haldi ruhumda ki. İkilikler içerisinde ve tutarsızdım, belki de mutsuz.. Karamsırlıklarımı aydınlatmak isterken, ışığın dozunu ayarlayamıyor, ışığın içerisinde gözlerimi kapamak zorunda kalıyor, kendimi yine karanlıkla iç içe buluyordum .. Ellerimi cebimden çıkardım sonra, ellerimle biryerlere tutunmak istedim, boşluğunu tüm bedenimde duyduğum havanın içerisinde düşüyor gibiydim. Tutunmak istiyordum, boşluk ağır ve yorucuydu. Ayaklarım bir yerlere kayıyordu, ayaklarım yorgundu.. Bu yorgunluğumu bu boşluğun ortasında unutturan yalnızca denizin meltemiyle taşınıp burnuma değip genzime dolan iyot kokusuydu..
Harun Küsmüş
Öyle bir hiçliğin içindeyim ki
Ne söylesem ne yapsam da çevremdeki bu boşluk dolar bilmiyorum
Kendimi hep bir şeyleri düşünürken buluyorum
Düşünmenin bu kadar ağır olduğunu bilmezdim
Gerçi ağır olan şey düşünmek mi yoksa
Düşündüklerimle yaşadıklarım arasındaki bu benzersizlik mi bilmiyorum
Kendimi bu şehre bu ülkeye hatta bu dünyaya ait hissetmiyorum
En çok da var olmaya ait hissetmiyorum sanırım
Şu an bile aklımdan o kadar şey geçmesine rağmen cümlelerimi dahi toparlayamamak o kadar yoruyor ki
Bazen hayatıma haksızlık ediyorum gibi geliyor
Ne hakla hayattan bu kadar şey bekliyorum ki
Bazen de kendimi yine ağlarken buluyorum
Gözyaşlarım birine ya da bir şeye değil
Ağlamak istiyorum sadece
Dünyanın en kötü hayatını ben yaşıyormuşumcasına
ama oysaki bir ailem ve bir evim var
Peki ya neden kötü hissediyorum bu kadar
Bende eksik olan ne
İnancım mı
Hiçbir zaman mutlu olmanın tanımını anlayamayacak olmam mı
Belki mutluluk benim zannettiğim gibi bir şey değildir
Kabul etmektir belki de mutluluk
Hayatını kabul etmek
Yaşadıklarını kabul etmek
Yaşayamadıklarını kabul etmektir
Yaşayamayacak olmama boyun eğmektir
