Allahım sen razı ol yeter..
Düşünsene vermişiz son nefesimizi.
Artık vazife zamanı bitmiş, mükâfat zamanı gelmiş..
Terk eylemişiz bu imtihanlı diyârı, mahşere kucak açmışız..
Düşünsene her şey bitmiş. Tüm o iç sıkıntıları “aman bee üç günlük dünyaymış” avunmalarına bırakmış yerini.
İçin kıpır kıpır, sağ elinde defter..
Düşünsene ALLAH senden razı olmuş.
Basmış bağrına Rasûlullah, tebrik etmiş.
Yürüdüğü sokakları görmeyi gözlerken sahabenin, cennette yollarını yolun etmişsin düşünsene..
Şimdi dünyalık heveslerini koy bir kefeye, tart bu düşüncelerle.
Bir dirhem kıymetleri kalmıyor değil mi?
#alıntı
Tik tak, tik tak. Tik ve tak...
İyi Akşamlar. Ağustos ayı öykü etkinliği kapsamında ismini vermek istemeyen bir arkadaşın öyküsünü paylaşıyorum aşağıda. İyi okumalar.
Tik tak, tik tak. Tik ve tak…
Saat çığlık atıyor. Götürüyor elde avuçta kalanı. Geçen vakit sıradan. Vardiyasından yeni çıkan bir işçinin yorgunluğu sinmiş fahişe kaldırımlar şehrine. Sabaha karşı. Ve saat
Körlük (Saramago)
Öncelikle şunu belirteyim : Kitap incelemesi yapmayacağım. Yazının başlığı her ne kadar aksini iddia etse de boşverin onu. Meselenin odak noktası kitap ve hayal ürünü karakterler yerine dibine kadar gerçek bir insanın hikayesi olacak. (Böyle söyledim diye korkmayın. Realist değil sürrealistim.) Bundan epey zaman önce bir etkinliğe katılmıştım.
"Bellek... İnsanın bilme, unutma ve anımsama yetisi. İnsanın, farkında olarak yaşama ayrıcalığı. Beş duyumuzla algıladığımız her şeyi kaydettiğimiz bir özel alan.
Yaşadığımız her şeyi; zamanı, olayları, doğayı, toplumsal olguları, geçmişe ve geleceğe taşıdığımız, üç boyutlu hale getirdiğimiz, aralarında ilişkiler kurduğumuz, karşılaştırmalar ve değerlendirmeler yaptığımız, böylece kendimizi ve dünyayı anladığımız, çoğalttığımız bir bilgi ve bilinç hali...
Yaşamayı biyolojik ihtiyaçlar ve zorunluluklar alanından çıkarıp, etik, estetik, ideolojik, dinsel ve felsefi bir değerler silsilesine doğru taşıyan yetisi insanın.
Bize hayal kurma, haz alma, acı duyma, sevinçten korkuya kadar pek çok heyecanı yaşama imkanı veren; bizi bedensel varlığımızın ötesine geçiren; estetik yaşantılar tasarlama ayrıcalığı veren, kısaca varlığımızı insan kılan bir büyülü özelliğimiz... Erken söylenmiş bir sonuç cümlesi sayılmazsa, ödülü ve cezası insanın."
Modern Çöküş
Esasen herkes her an ya çevresi ya da medya üzerinden klasik biçimiyle varlığını sürdüren köleliğe her an bakıyor; hatta o köleliğe bir şekilde destek bile veriyor; ama köleliğin yok olduğuna öyle inandırılmış durumdalar ki, baktıklarını görmüyor; baktıklarını olduğundan farklı algılıyorlar. Modernitenin bu konuda gerçekleştirdiği illüzyon
Hoş geldin Eylül hoş geldin hüzün...
Eylül'dü.
Dalından kopan yaprakların
Sararan yanlarına yazdım adını
Sahte bir gülüşten ibarettin oysa.
Ve hiç bilmedin ellerimin soğuğunu.
Eylül'dü.
Di'li geçmiş bir zamandı yaşadığımız
Adımlarımızın kısalığı bundandı
Bundandı gözlerimin durgunluğu.
Sarı sıcak cümlelerde sözün kadar yalan,
Ellerin kadar ıssız,
Sen kadar zamansız molalar veriyordum
Ve çocuksu bir bencillikti hüznümüz.
Eylül'dü.
İzlerini çizdiği zaman ansızın gidişin
Şimdi yoktu bir anlamı suskunluğun.
Çırılçıplak kalakaldım sessizliğin orta yerinde.
Sonra sesime yankı vermeyen uçurumlar kıyısında
Yürüdüm bir zaman
En çok sesini aradım.
Gözlerinse asılı bıraktığın yerdeydiler hâlâ
Gözlerini sildi zaman...
Dedim ya... Eylül'dü.
Savruluşu bundandı kimsesizliğimizin.
Cemal Süreya