Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.26
"İbne değil onlar. Ne biçim âşıklar.
İkisi de erkek; tamam. Ama âşıksan ne yazar?
Kime ne yazar?"
18 Aralık 1992’de Ali ile Ramazan’ın hikâyeleri noktalanıyor. Gerçek hayatta. Üçüncü sayfada.Kısa hayatları kanlı fotoğraflarla, kırk-elli satırla geçiştirilen üçüncü sayfa çocukları Ali ile Ramazan.
Sonlarını bildiren büyük gazete ÇARPIK GECE: 2 ÖLÜ başlığını uygun görmüş.
İBNE GECE: 2 ÖLÜ demiş oluyor kibarca. Büyük gazetenin küçük dil oyunları. Hep aynı.
CEVAP ARAYAN SORULAR: “Çarpık Gecenin" alt başlığı. Bir kutunun içine birkaç soru yerleştirilmiş.Sonra, o başlık var. KABLO KOPTU: ÖLDÜ.
İbne miydi yani Ali ile Ramazan? İbneliğin sonu bu mudur? Kablo kopar da düşüp ölür müsün? Hem kim ki onlar? Ne önemleri var?
Onlar hiç kimse. Çok fena yaşamış, çok çabuk ölmüşler.
230 syf.
·
Puan vermedi
Ah Perihan Mağden kitap başlıkların, isimlerin, kitap kapağın o kadar hoş ki, okumamak elde değil.
Yazarı tanımayan için kitaptan bazı alıntılarla devam etmek istiyorum.
"Türkan Şoray 13-14 yaşında ortaokuldan çekilip alınıp setlere sokulmuş ve bir sinema yaratığı olarak sırf o tuhaf dünyada büyütülmüş hakiki bir Truman Show
162 syf.
10/10 puan verdi
Bu kitabın türü mizah değil. Bu kitap sizi eğlendirmeyecek. Ağlatır mı, emin değilim. Ama beni ağlattı. Son bölümü bitirirken gözyaşlarım beni aşırı zorladı diyebilirim. Bu kitaba ağladım, ağladım çünkü onlar o kadar pisliğin içinde bile tertemizdiler. Ramazan'ın sandığı gibi değildi. Yalnız temiz olan Ali değildi. İkisi de... ikisi de pırıl pırıldılar.
Bu kitaba ağladım, ağladım çünkü onlar bunu hak etmediler. Hayatımızda milyonlarca şeye sinirleniyoruz, yokluğuna kızıyoruz, üzülüyoruz. Ve emin olun, bunlar Ali ile Ramazan'ın hayatında bir kere bile akıllarına gelmeyen şeyler. Ramazan bir kere bile düşünmedi giysileri, yiyecekleri, kısaca bizim günlük rutinlerimizi. Bunları kimseyi yargılamak için söylemiyorum.
Farklı bir gezegende yaşıyorlarmış gibi geliyor, oysa oysa hepsi burada, içimizdeler. Sanmayın ki, hepsi bitti geçmişte kaldı. Hâlâ yaşanıyor, aynıları, benzerleri... Ali ile Ramazan'lar hâlâ aramızdalar. Biz fark etmiyoruz, hepsi bu.
Bu kitap beni hiçbir kitabın ağlatamadığı kadar ağlattı, ağlattı çünkü onları kurtaramazdım. Ama biraz düşününce, onları olmasa da onlar gibileri kurtarabileceğimi, kurtarabileceğimizi fark ettim.
Bu kitabı gerçekleri görmek için, anlamak için okuyun. Bu kitabı aşkın cinsiyeti olmadığını anlamak için okuyun. Bu kitabı, eşcinselliğin hastalık olmadığını, yaşanmış ve aşkı yüzünden yaşamını yitirmiş iki insanın hayat hikayesi eşliğinde anlamak için okuyun.
Son olarak Perihan Mağden'e Ali ile Ramazan'ın hikayesini böylesine güzel anlattığı için teşekkürlerimi sunuyorum, başka bir yazar anlatsaydı bu kadar güzel olur muydu hiç sanmıyorum.
162 syf.
10/10 puan verdi
·
Beğendi
Varoluşlarının bir ucundan tutmaya çalıştıkça, yaşamlarına karşı çıktıkça hayatın gerçeklerinde ezilen Ali ve Ramazan.
Çocukluklarına ağladılar sadece. Onları terk eden ailelerine, yetimhanede yemekleri pişiren pasaklı teyzeye, iki hademeye, müdürbeye, yetimhanede büyüdükleri halde yine de vatana olan borçlarına, on sekiz olunca onları kapıya koyan devlet babaya, sığındıkları sokaklarda onları istemeyen aile babalarına, evleri olmadığı için dayak atan polise kızdılar ve sövdüler. Ama kendilerine ağladılar yalnızca. Kendilerini suçladılar, kendilerinden nefret ettiler, kendilerini sattılar, kendilerini öldürdüler.
Ali ve Ramazan'ın hikayesi, sıcak aile evlerine uymayan, oldukça uzak bir hikaye. Sokakta görürseniz yadırgayacağınız insanlar onlar. Önce aileleri, sonra devlet babaları tarafından terk edilmiş, sokakta hayatta kalmaya çalışan 'aile' huzurunu bozan çocuklar. Oysa deliksiz bir uyku dahi çekemiyorlar güvenle. Her şeyleri delik deşik. Neresinden tutsan elinde kalıyor işte. Ama yine de huzur bozanlar onlar.
Yetim olmaları, çocukluklarının ellerinden alınmış olmaları, suçlayacak kimseyi bulamayıp kendilerini kirli düşünmeleri, sığınacak bir yuvalaranının olmaması, ailesizliklerini alkol ve uyuşturucu sayesinde daha az hissetmeleri, iş bulamamaları, hayatlarının çökmüş olması bir yana bir de aşıklar birbirlerine. Bu sefalet içinde bulmuşlar işte biribirlerini. Ama tüm bu sefillik içinde en rezili bu geliyor insanlara. Tüm bu hikayede en 'çarpık' olan bu değil mi?
"Yetim demek, üşüyeceksin demek. Hep üşüyeceksin, boşuna titreme."
Titremenin üşümeye faydası yok çünkü.
Perihan Mağden'in 2007 yılında piyasaya çıkan ve 12 ülkede yayımlanan kitabı "Biz Kimden Kaçıyorduk Anne?" sürekli birilerinden kaçan ve otel değiştirerek yaşayan, her otelde yeni eşyalar alıp otel odalarında kendi özel dünyalarını kuran, hiçbir şeye bağlanmayan çünkü giderken herşeyi geride bırakıp sırt çantalarını alarak yollarına devam eden bir anne ile kızının travmatik ilişkisini anlatıyor.
Romandaki baş karakterler, anne ile kızı ve bir isimleri yok. Anne kızına sürekli "Bambi" nin hikayesini okuduğu ve onun hayatını kendileriyle de özdeşleştirdikleri için kızına sadece "Bambim" diye sesleniyor. Diğer tüm karakterler adeta figüran rolünde ve sürekli değişiyor.
Genellikle kızın ağzından anlatılan hikayede ara ara resepsiyonist, kat görevlisi, sekreter, komi, otelde karşılaşılan uzaktan akraba ve jandarma eri tarafından da anlatılan bölümler okuyucu açısından karakterler hakkında daha fazla bilgi sahibi olunmasına yardımcı oluyor.
Okurken çok etkilendiğimi söylemeliyim. Travmaları olan bir annenin (ancak okuyucunun tam olarak öğrenemediği), kendisi gibi olmasını istemediği kızı için yaptığı fedakarlıklarının ve davranışlarının da aslında ileride bir travmaya sebep olacağını düşünmemesi belki de düşünememesi çok acı ne yazık ki.
Hikayeyi okurken zihinde canlanmasını, sahneden sahneye atlayan kurgusunu, basit cümlelerle sevgi ve nefret duygularını bu kadar yoğun hissettirmesi gerçekten muhteşemdi. Kitapla kalın...
İki erkeğin arasındaki aşk ne kadar safsa, hayatını başka erkeklerle yatarak geçiren Ramazan'ın yaşadıkları okurken o kadar rahatsız edici. Ama zaten bu roman da o yüzden yazılmamış mı? Biraz rahatsız ol ki, düşün. Düşün de iki erkeğin de aşk yaşayabileceğine, bunun adına "ibnelik" denmeyeceğine inan.
Aslında bir kitaba "ölü kitap" yakıştırması yapmayı sevmem ama bu kitap hakikaten ölü bir kitap.
Yazıldığı ve referans aldığı zaman diliminin üstünden çoook sular geçti.
Pop star furyası ve günümüz evlendirme programlarının atalarına bol bol atıf var. Bu çağdan bakınca, pek ardıma dönüp bakmak istemediğim yıllar.
Yazarı okurken kendimi bayağı bir cahil hissettim. Batıya dönük yüzü ve içinde yaşadığı kültürü ezikleme çabası tahammülümün olmadığı bir sey.
Botoks temalı yazısı hemen hemen 14 yıllık. Bu uygulama hakkında bu denli sert bir yazı yazmak için 10 yıl sonra ki halini de düşünmek gerekiyor. Gençken ve kaz ayağın yok iken böylesine bir yazı yazıp, yaptıranlara giydirmek kolay. Hadi bu yaziyi yazdın 13 yıl sonra neden kendin yaptırdın?
"Eyy okur" şunu şunu yap bunları oku temalı kitaplardan ve okuyucunun zekasını hafife alan yazılardan fena halde rahatsızlık duyuyorum. Sen elmayi seviyorsun diye okuyucun da elma sevmek zorunda değil.
İsmini ağzıma almak istemediğim rahmetli medyacımsı için yazdıklarını desteklemekle birlikte, ben de ayının tarafındayım o yazıyı sevdim. Verdiğim 2 puanıda köpeğinin ve aralarındaki bağın hatrına verdim.
Konuları farklı olsa da; yazarın daha önce okuduğum Ali ve Ramazan isimli kitabını hatırlattı bana. Kısaca birbirlerinden farklı aile yapısına sahip; biri üniversite öğrencisi, diğeri üniversite sınavına hazırlanan ve bir şekilde yolları kesişen iki genç kızın hikayesini anlatıyor denilebilir. Kitabın dili güzel olmakla birlikte, ana karakterlerden Behiye'nin psikolojisindeki iniş çıkışlar, karamsarlığı biraz yordu.
