Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
Kitap Türleri
Dergiler
Çevirmenler
İncelemeler
Alıntılar
İletiler
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.38.12
“Oğlum, Ben Çocukken” adlı kitap 10 hikâyeden oluşan bir hikâye kitabı. Sekiz yaş ve üzeri bir okuyucu kitlesine hitap etmekte. Ancak daha büyük okurlarda keyifle okuyabiliyor. Kitapta Saadettin Ceylan tarafından çizilmiş siyah beyaz resimler bulunmakta.
Aytül Akal, çocukların kuşaklar arası, aile içi ve günlük yaşamda karşılaştığı çatışmaları mizahî bir üslupla anlatan bir yazar. Bu kitabında da aile içinde kişinin kendisiyle ve aile fertleriyle yaşanan çatışmalar söz konusu edilmekte. Hikâyeler anne ve iki oğlu arasında yaşanan olaylardan oluşmakta.
Anne, Sen Çocukken
Anne, Sen Uzaydan mı Geldin?
Anne, Karnım Aç!
Anne, Sen Ne Anlarsın!
Anne, Bütün Ağaçlar!
Anne, Sen Neden Başkası Değilsin?
Anne, Hayat Çok Pahalı, Haberin Var mı?
Anne, Kapı!
Anne, Al Sunu Yanımdan!
Anne, Sen Çocuk musun?
Hikayeler biri buluğ çağında, diğeri daha küçük iki çocuk ile anneleri arasındaki olayları anlatıyor. Olaylar korumacı tutumuyla ön plana çıkan annenin etrafında yaşanmakta. Anne kendi çocukluğunun koşulları ile bugünün koşulları arasında bocalamakta. Çocuklar ile anneleri arasındaki kuşak farklılıklarından dolayı olan çatışmalar mizahî bir üslupla anlatılıyor.
Keyifle okunuyor.
Ben bir "Kuklayım", Gülhane Parkında
Kendi kendini sevmek kuralına taparım, der Dostoyevski. Ardından tezini şöyle savunur; dünyada herkesten çok kendini sev, çünkü dünyada her şey kişisel çıkara dayalıdır. İnsanın kendisini sevmesi ve kendisi olması bir bencillik değildir. İnsanın kendisinden çok başka bir olguyu, ideolojiyi sevmesi ve bunun beraberinde o olgu ya da ideolojinin
56 syf.
8/10 puan verdi
Oğlum için aldım önce kendim okudum. Ama oğluma okutmamaya karar verdim. En azından şimdilik. Çocukken ben de kara balığın denizi okyanusu merak ettiği gibi başka yerlerin hayallerini kurar oralarda daha özgür daha mutlu yaşayacağımı sevgiyi ve aradığım herşeyi bulacağımı sanırdım. Göreceğimi görüp döndükten sonra elimde yalnız kalp kırıklığı olacağını bilmeden dolaştım durdum. Küçükken veya gençken kurduğum hayallerim umutlarım karşılığında kazandığım şey. Şimdi düşününce o yolculuklara hiç çıkmasaydım bugün olduğumdan farkım ne olurdu. Değdi mi iyi niyetimi kaybetmeye o hengameye. Hayallerimin peşinde koşmadığım için kendimi suçlar dururdum sanırım. Ama şimdi de niye daldım o sulara deyip ah etmeler bitmiyor. Hayatın bana bi mesajı var almak istemiyorum. Dünya sandığımız yer değil.
Okurken bana sık sık oglumu hatirlatan eser:) benim oglum da bir yaramazlik yaptiginda ‘Ben yapmak istemedim, kolum beni dinlemedi falan der:)’ya da ablasini uzdugu zaman icin azar yediginde’ onu once dogurdugun icin o dunyaya once gelip nasil davranacagini ogrenmis ama ben daha bilemiyorum:)’ der.
Hangimizin cocuklugunda bir parca Zeze yoktur ki? Yozgatli bir arkadasim cocukluk anisini anlatmisti o zamanlar cok gulmustuk, annesi dustugunde falan cocukken cok kizarmis. Bir gun kafasini direge carpmis oyun oynarken, kafasi yarilmis ama bir taraftan agliyor, bir taraftan evin etrafindan deli gibi kosuyormus, annesi gel bakayim ne oldu diye kosuyor, bizim arkadasta dovecek diye kaciyormus:). Simdi dusununce cok uzucu aslinda.
Bir cocugun hayal dunyasini, dusuncelerini,duygularini mukemmel bir sekilde betimleyen eser. Cocuklar dunyayi yetiskinlerden ogrenirler. Yanlis bisey yaptiklarinda ya da soylediklerinde, bunun dogrusunu onlara yetiskinlerin guzel bir dille anlatmalari gerektigini, cocuga cocuk deyip gecmeyip adam yerine koymamiz gerektigini cok guzel vurgulamistir eser.
Kendi cocuklugumuzu dusundugumuzde de bizi anlayan, bize iyi davranan, amaaan cocuktur anlamaz demeyip yanimizda kullandigi kelimelere, hal ve hareketlerine dikkat eden buyuklerimizi cocukken daha cok sevdigimiz gibi, yetiskin bir birey oldugumuzda da onlara karsi daha cok saygi duyariz. Hic bir cocugun cocuk olarak kalmayacagini unutmayalim ve her cocuga kiymetli oldugunu hissettirelim.
Soyulur muydu kabuğu hayatın? Yoksa bütün vitamini kabuğunda mıydı?
3 kuşak 3 kadın, anneanne, anne ve kızının anlatıldığı kısacık ama içinize işleyecek bir kitap. İlk başta ben ne okuyorum diye kafa karışabilir. Ya da bana özel bir kafa karışıklığı olabilirdi :) Yine de kolaylık olsun diye okuyacaklar için yazalım anlatanları sırayla; anneanne, anne ve torun.
İlk anlatıcı anneanneyi tanıyalım;
Ben Sabiha.
"Başını önüne eğmek suçunu kabul etmekle aynı şeydi çünkü."
Bir romandan ne beklediğinize göre okumanın seyri değişebiliyor. Ben bir süre boyunca küçük hayatların küçük hesaplarını okuyor olduğumu düşünerek kitabın sonuna kadar bıkacağıma ve Yu Hua'yı bir daha okumayacağıma karar vermiştim. Elbette, küçük hayatlar da ilgi çekici
