Marquez'in kalemini Yüzyıllık Yalnızlık'ta okuduğumda bu kadar etkileyici bulmamıştım. Fakat bu kitap önsözden itibaren beni öyle bir yerden yakaladı ki... Tekrar tekrar okuyup, yazar ve okuyucu olarak daha fazla şey öğrenmek istediğim bir kitap oldu. Öncelikle Marquez' in On İki Gezici Öyküyü yazma serüveni, bu serüvene bir rüyayla koyuluşu biz okuyucuya yazarın hikayelerinde yaratacağı atmosferi göz kırpıyor diyebilirim. Hayalsi gerçeklik önsözle birlikte başlıyor. Azize, Poyraz, Karda Kan İzlerin, Ben Yalnızca Telefon Etmeye Gelmiştim gibi hikayelerde gerçekle hayalin iç içe geçişi, hikayelerin muğlak şekilde neticelendirilmesi, karakterlerin ele alınışı, kurguyu ve okuyucuyu özgürleştirmiş diye düşünüyorum. Bu özgürlük hissi, bu muğlaklık ve gerçekliğin bu şekilde hayalle ustaca eğilip bükülmesi bir okuyucu olarak beni ziyadesiyle etkiledi.
