cepheye giden maysalbek, ölmeden önce annesine yazdığı son mektup...
"... Görüyorsun ya anacığım, zaman geçince benim doğru hareket etigimi daha kolay anlıyorsun. Evet anam, emin olmalısın ki oğlun şerefli davrandı. Her şeye rağmen, yüreğimin tâ içinin içinde, pek açığa vuramadığım şu düşünceler hep kalacaktır: Ah küçüğüm, sevgili oğlum, bu dünyayı kendi isteğinle nasıl bırakıp gidersin? Ben seni bunun için
Sayfa 93 - ÖtükenKitabı okudu
Bu benim son mektubum, son sözlerimdir. Anacığım! Bin defa, binlerce defa hep sana, senin bana yüregine sığınacağım
sana sonsuza kadar borçlu kalacağım. Seni umutsuzluklara düşürdüğüm için bağışla beni anacığım. Beni anlamanı da istiyorum. Benim fedakarlık duygum hayat okulunda yoğrularak pekişti. Bu benim, öğretmenleri olmak istediğim çocuklara da ilk ve son dersimdir. Ben gönüllü olarak gidiyorum, insanlara böyle büyük bir armağan sunabileceğim için de gururluyum.
Ağlama anacığım ağlama. Hiç kimse ağlamasın. Gözyaşı dökmenin zamanı değil artık.
Beni bağışla anacığım. Elveda.
Elveda dağlarım, elveda Alatav... Ah bilseniz sizi ne kadar çok seviyorum!
Öğretmen oğlun
Teğmen Maysalbek Suvankulov
Cephe, 9 Mart 1943, Gece yarısı
Ağlama anacığım ağlama. Hiç kimse ağlamasın.
Gözyaşı dökmenin zamanı değil artık.
...
Sayfa 92 - ÖTÜKENKitabı okudu
"Ağlama anacığım ağlama.Hiç kimse ağlamasın.Gözyaşı dökmenin zamanı değil artık."
Sayfa 92 - Ötüken Neşriyat A.ŞKitabı okudu
Atları arabalarıyla birlikte kaldırabilecek kadar gücüm vardı, ama onun ağlayan yüzüne bakmak için başımı kaldıramıyor, sadece yerde duran ayaklarıma bakarak oturuyordum. Anacığım ağlama diyecek gücüm bile yoktu. Ağladığı için kendimi suçlu hissediyordum, gözyaşları beni yaralıyordu, oysa beni yaralamak hiç de kolay değildi.
Sayfa 293 - Aylak Adam Yayınları 2016Kitabı okudu
