HATIRALARIMI YAZMA
Yine bir duman çöktü sokağa, kent tutuştu
Bütün sığınaklarda seni arıyorum, nerdesin
Aklıma dökülen hatıralar hattında bir yangın
Bir çapraz ateş başlıyor, newroz diyor birileri
Dün bir demirciydim oysa ben, ufku eritirdim
Bugünse ateş altındayım,
Hatıralarımı yazma.
Bir rüya görüyorsun, terlemişsin
Tayyar Rahmiye
Adanalı Rahmiye Hanım, 1920 yılında Türkler ile Fransızlar arasında yapılan Kurtuluş Savaşına katılmıştı. Savaşın ilk zamanlarındaki görevleri keşif ve cephe gerisinde kundakçılık yapmaktı ve bu görevlerini birçok kahramanlıkla gerçekleştirmiştir. Daha sonra kendi de savaşta çarpışmalara katılmıştır.
1920’de Fransızlara karşı harekete geçildiği sırada Türk askerlerinde yorgunluk ve korku sebepleriyle bir duraksama olunca, “Ben kadın olduğum halde ayakta duruyorum da, siz erkek olarak yerlerde sürünmekten utanmıyor musunuz?” demiş ve askerlerin toparlanmasını sağlamıştır. Aynı muharebede ateş hattında kalan iki arkadaşını korumak için ileriye atıldığında şehit olmuştu.
i.hizliresim.com/oE3gr7.jpg
Bu 3. dünya savaşı! Kaçacak yer yok. Tüm dünya ateş hattında ve katliama dur diyecek anahtar bu coğrafyada!
Banu Avar
An olur, kelimeler yetmez. İnsan; yüreğini avucuna almıştır, ateş hattında savunmasız kalmıştır, "sen" diye başlayan mermiler "ben" yapımı namlulardan peşi sıra üzerine yakılmıştır ki işte o anda, yalnızca "anladım" diyebilir. Nermin Yıldırım'ın bir başka kitabında aktardığı gibi: "Sadece o kadarını diyebildim. Bazı acıların çünkü, cümlesi olmaz. Sözcükler, kimi manaların yükünü kaldıramaz." Bazı meseleler yalnızca bizim başımıza gelmiyor sevgili okur. İnanın geçiyor. Var olun.
-Nermin Yıldırım
Savaş kazanıldı ve Anadolu kurtarıldı.Savaş başlayıncaya kadar ortalığı sesleriyle dolduran batıcılar olduğu halde,savaş içinde,Ateş hattında hep İslâmcılar konuştu;tek aksiyon onlarındı.Ama savaş bitince yani devletin alacağı biçim ve toplumumuza verilecek şekil söz konusu olunca,yine ortaya dökülen ve liderleri çevreleyen batıcılar oldu ve devrimlere karakterini onlar verdi.
Sayfa 29
24 Mart 1952
Tanrım, ne mutlu bir tesadüftü o!
Oğlum, Yılmaz’ım, bu defter bir gün benden sana miras kalırsa, hayatın insan ömrü için sürprizlerle dolu olduğunu unutma. Şerefli bir Türk subayının da aşka ve kadına susayabileceğini unutma. Şunca yıllık ömründe gönül susuzluğu duymamış, duymayı da kendine zul addetmiş bir baba olarak beni affetmeni hassaten rica ediyorum. Ölümün eşiğinden dönmüş ve Birleşmiş Milletler kuvvetleri tarafından esir kampından kurtarılmış bulunan baban, izinli gönderildiği Tokyo’da aşkların en ulvisini yaşadı. Şimdi de, o aşkın en ulvi hislerini aynı tazelikle kalbinde yaşatmaktadır. Sumida. Sumida. Benim nehir sevgilim. Sana yazacağım. Ölmezsem seni tekrar bulacağım. Sumida, bu kan ve ateş kusan günler ikimizden birinin naçiz vücudunu toprağa mahkûm etmezse, adını aldığın nehir gibi buralardan sana doğru çağlayarak akacağım. Seni unutmak artık benim elimde olan bir şey değildir. Beni seven, bana ilk defa aşk denen hissi tattıran Sumidam. O mutlu tesadüfü hatırlıyormusun? Ben o saniyeyi tekrar be tekrar yaşıyorum. Karargâhımda da, hücum hattında da, havan toplarının yeri dövdüğü sıralarda da. Uykumda, uyanıkken, elimde, kolumda, boynumda, koynumda hep sen varsın Sumida... (Bu sayfayı yırtmalıyım.)
