"Hikayeler yazılır geceleri umarsızca
Düşlere ağlarsın, yitirirsin umutlarını
Farkına varılmaz, düşünce anlarsın,
Mutlu sonların tüm sahte rollerini
Uçurtma bekler çocuklar arka bahçede
Gözleri çakmak çakmak ışıldar
Gelecek günlerin arkasına sığınırlar
Bir beste çalınır Türk filmi kıvamında
Bir güz yağmurunun sesini duyarsın
Ve düşlerin sırılsıklam olur."
Bahçede kiraz ağacının içindeki serçeler bile diğer kuşlara karışmıyor, bir cins, bir millet olarak geçinmiyorlar mıydı? Bir serçe var mıydı ki kendi sürüsünü bıraksın da, gitsin kargalara, güvercinlere karışsın? Demek kendi milletinden, kendi sürülerinden ayrılan, yabancı ve düşman milletlerin kuvvetlerine karışan Türk subaylarında şu serçecikler kadar anlayış, gerçeği görme ve asalet yoktu...
Ankara, Kuvayı Milliye'nin merkezi olduğu günlerde küçük bir şehirdi. Yolları dardı. Evleri kerpiçtendi. Şehir ve civarı ağaçsızdı. Her yer toz içindeydi. Meskenlerin büyük çoğunluğunda akarsu ve elektrik yoktu. Taşhan'da tek bir sinema, park, gazino ve "bar" bulunurdu. Kiralar, ateş pahasıydı. Yerli halk, sonradan taşınmış
Sayfa 30 - Yaşar Eğitim ve Kültür Vakfı YayınlarıKitabı okudu
Neden
Sonra, uzaklarda çektirilmiş bir resim
Gibi kalır aklınızda, gölgesiz, duru,
Küçük bir bahçede susar gibi yaparak
Karşılıklı gizemlere daldığınız gün.
Oktay Rıfat
Sayfa 397Kitabı okudu
