“Gözlerinde baharı beklerken içindeki kış beni vurur,
Sen bilmezsin,yüreğimden sevdana ne sular akmak ister de durur.”
Cemre düşecek diye beklerken
Ne ateşler düştü yine ocağımıza.
Baharı beklerken yaralı yurdum
Gencecik fidanları diktik toprağa..
🇹🇷🇹🇷🇹🇷🇹🇷🇹🇷
Sen Oku Zahmin!
Aciya seni sarmak, kederlenip aglamak. Ölüme ramak kala adini anmak, dudaklarimin arasindan yavas yavas dökülmen.
Söylesene Zahmin!
Yasarken, nefes almak neden bu kadar zor? Acinin arkasindaki hazza ulastim ben, yola düsmüs bitap yüregim, zamansiz gelen ayriliga yenilmisken, sen hala mi görmezsin!
Misralarin, dizelerin onlari birak
Baharı beklerken, kış bizi yuttu.
Sayfa 176Kitabı okudu
“Yukarıdan jetlerin gümbürtüsü ve sesler, her yer ateş, duman ve sis içinde.
Aşağıda çocukların çığlıkları; anne ve babalarının feryatları…
Tarih yine kendini tekrarlıyor; zamanlardan bir zaman gibi .”
Bu ağıttaki hikâye, 16 Mart 1988'de Halepçe şehrinde başladı. Nevruz'a sayılı günler kalmıştı. İnsanlar, baharı beklerken önce korkunç sesler, sonra da kokular yayıldı. Kokular öylesine güzeldi ki insanları cezbediyordu. Daha derinden solumak için pencerelerini açıp, dışarıya çıkıyorlardı. Ne yazık ki hiçbiri farkına varamamıştı; soludukları şeyin ölüm olduğunu. Çünkü solumak için dışarıya atılan her adımda elma kokulu gazlar insanların yüzünü gözünü bir anda yakıyor, oldukları yere yığılıveriyorlardı. İlk gözlemlere göre en az 5000 kişi ölmüş, en az 10.000 kişi yaralanmıştı.
#UNUTMA #UNUTTURMA
#HalepçeKatliamı
#16Mart1988