Kuramsal olarak yalnızca diğer insanlara karşı yükümlü olsak bile aslında kendimize karşı yükümlüyüz, çünkü toplumsal dayanışma ancak toplumsal bir ben her birimizin içindeki bireysel ben’e eklendiği andan iti baren vardır.
“Kusursuz bilmek, bedenin sınırlarını aşmaktır. Bu bakımdan bilginin yaşamı öngörülen bir ölümdür. Platon, bu kanıtlamayı duygular alanında devam eder bir içses, bizi tutku tutkularımızı aşmayı ve bedenden kopmaya buyurur, ve burada bedenden ayrılan bedenin kendi değil. Bu buyruk bedeni dayatmaya ve ona itaat ettirmeye muktedir bir kuvvet vardır. Özetle, Platon bedenimizin dış bedenlerin derbilerine direndiği esnadaki hareketinden, tutkularımızdan kopma gayretimizi ve duyguları sınırsızca açtığımız düşünceye doğru yükseltir. Ruh, hem hareketin bir ilkesi hem de hareketin ilkesi olmadan da evvel irade ve akıl olur.”
"Koşulların bir süre için yalnızlığa mahkûm ettiği ve kendi içlerinde derin içsel yaşamın kaynaklarını bulamayan kişiler kendilerini bırakmanın yani bireysel ben'i toplumsal ben tarafından belirlenmiş düzeyde tutmamanın bedelini çok iyi bilmektedir. O halde bu kişilerin, hiçbir şekilde bireysel ben karşısındaki ağırlıklarını azaltmaması için toplumsal ben'e iyi bakmaları gerekmektedir."
Yüzümü görmeden, yalnız okuduklarından hareketle insanlar, ihtiyar bir öğrenci görürler bende.
Öyleyse insanda bir ruh ve beden birliği var. Bu birlik neye dayanır?