Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.6
216 syf.
·
Puan vermedi
Çekirdek ailenin ve toplumun doğurup büyüttüğü baskılardan nasibini en çok alanlar Cahide Birgül 'ün karakterleri oluyor. Çizilen aile portreleri de çevremizde görebileceğimiz sıradanlıkta. Böyle olunca bazen empati kuramasam da karakterleri tanıyor, anlıyor ve hatta hak veriyorum. Hikayeler ve anlatım bunu talep etmeden gelişse de.
"Eflatun Koza" da, "Geceye Uyananlar" romanının atmosferinde geçiyor. Tekinsiz, güvensiz, her an her şeyi yapabilecek, her an her şey başına gelebilecek karakterler.
Yazar karakterlerin gelişimlerini, köşelerini, ördükleri kozaları aceleye getirmeden okuyucuya alan da tanıyarak katman katman açıyor. Okuduğum iki romanın da en çok sevdiğim yanı buydu.
Keşke hâlâ kitap yazmasını beklediğimiz bir dünyada olabilseydik.
Ben edebiyatta en çok sıradan hayatların işlenmesini ve güçlü duygu aktarımını seviyorum ki ikisi de bu kitapta mevcut. Yalın cümlelerle duyguları, hisleri çok iyi aktarıyor. Bir abi ve kız kardeşin kendi ağızlarından aktardıkları hayatlarına misafir oluyoruz. Bir bölüm kız kardeş, bir bölüm abisi anlata anlata gidiyor ki bu sayede aynı olayların ikisi üzerindeki farklı tezahürlerini de görebiliyoruz.
Cahide Birgül günlük yaşayıştaki insan ilişkilerine öyle gerçekçi ve inceden değinmiş ki karakterlerde olmasa da onların hissettiklerinde çok büyük ihtimalle kendinizi bulacaksınız. Anlık suskunlukların taşıdığı yükler, geçiştirilen konular, sorulamayanlar ve bunların birike birike ilişkileri çürütmesi, beklemenin çaresizliği, herkesin en büyük dert kendindeymiş gibi hissedişi ve daha pek çok insani duygu sade ama derin bir şekilde akıyor sizi de alıp götürüyor. Kitabın başından itibaren sahip olduğu kasvetli hava sonunda daha da yoğunlaşıyor.
Cahide Birgül yaşarken hep mütevazı bir şekilde ön planda olmayı sevmeden sadece yazdıklarıyla ilgilenen bir yazarmış. Fazla mütevazı olmanın sonucu da böyle hak ettiğinden daha geri planda kalmak mı dedirtiyor hayat bazen. Biliyorum onu okuyan bir kitle var ama bu güçlü duygu aktarıcısını bence daha çok kişi bilmeli, daha çok okunmayı hak ediyor. Türk edebiyatının cevherlerini keşfetmek beni çok mutlu ediyor.
Fikrimce, Cahide Birgül'ün en etkileyici kitabını okudum bu akşam.
Üç farklı ruhun aynı gece aynı rüyayı görmek için uykuya dalması sarsıcıydı.
Yazacak çok şey var elbette ancak Cahide'nin büyüsünü bozmamalı ve Memo'nun devinimini düşünüp uyanacağıma umut ettiğim uykuya dalmalıyım.
Geceye Uyananlar
Kimi kitaplar bir yangının içine bırakır sizi, eriyip kül olacağınızı bilseniz de geri çekemezsiniz kendinizi, ya da karanlık, dipsiz bir kuyuya yavaş yavaş dalarsınız başınıza gelecekleri bile bile yine de dönmek istemezsiniz geri. Bu yazdıklarım nesnel değerlendirmeler değil biliyorum ama öyle hissettim Geceye Uyananlar 'ı okurken. Hem içim
Geceye Uyananlar
Hiç tanımadığım, çok yeni haberdar olduğum bir yazar Cahide Birgül.
Birlikte kitap sohbetleri yapmayı çok sevdiğim canım arkadaşım Günce önermeseydi, tanımamaya da devam edecektim.
Kitap çok sürükleyici, yazarın dili çok net, konu en sevdiğim konu; toksik aile ilişkileri!
90’larda teşkilat mensubu bir abi. Abisinin ve engelli kardeşinin gölgesinde kalmış bir kız kardeş, şiddet, cinsellik, baba ve babanın sembolik kamçıları, anne ve annenin silik karakteri, diğer yandan silik bir anne karakterinin çocuklarının üzerindeki baskın izdüşümü.
Sonu çok karamsar hissettirdi, ama aslında kitabın her noktası karamsar. Dilindeki yalınlık ve aydınlık bu karamsarlığın su gibi akmasını sağlıyor. İyi ki okumuşum.
“O gün hiç gelmedi. Galiba hiç onun arzuladığı kadar büyümedim.”
“Çaresizlik, yerine getiremeyeceği vaatlerde bulunmasına sebep olur insanın.”
“Seni kolundan tutup ölümden kurtaran bir adamın, başka bir gün o tramvayın altına itebileceğini…”
“Geçmişi seviyorum. Hesaplaşmaları sevdiğim için. Bugünü ve geleceği sevseydim böyle olmazdı. Daha kolay yaşardım, biliyorum.”
Cahide Birgül'ün okuduğum ikinci kitabı. Ve denecek bir şey yok, gerçekten. Bu yazarı storytel'de tesadüfen keşfedişimin üzerinden iki gün geçti daha ve ikinci kitabını bitirdim. Çok büyük olmayan bir okuyucu kitlesi var anladığım kadarıyla. Ve önsözdeki anlatıcının dediği gibi, büyük bir hazine yatıyor kitaplarının içinde. Müthiş bir hayal gücü ve yetenek... Huzur içinde yatsın. Kitapları bende de yaşayacak artık.
Roman bir ailedeki kişilerin yaşadıklarını, sırlarını, birbirlerine söyleyemediklerini işlemiş.
Suçluluk duygusu, sevgisizlik, bastırılmış duygular, iletişimsizlik kavramları ışığında bir evi ve aileyi merkeze almış.
Üç kardeşin öyküsünü okurken o dönemin tarihi gelişmelerine de değinir yazar.
90'lı yıllar, "faili meçhul/meşhur" cinayetler, kayıplar, Cumartesi Anneleri'ne de değinilmiş.
Roman ismini, insanların sırlarının ortaya çıkması, bilinçaltının yüzeye, gün ışığına çıkması anlamında bir metafor olarak kullanılmış:
"Geceye Uyananlar".
Yazarı ve anlatımını çok beğendim. Romanın baş kahramanı Nilüfer' i çok sevdim. Özellikle Ayfer Tunç' un "Kuru Kız" romanındaki kahramanla ortak özellikleri çoktu. Bir an o romanı okuduğum hissine kapıldım.
Koca romanı 3-4 karakterle ve çok az olayla kotarmasına hayran kaldım. Dili güzel ve akıcıydı. Romandaki karakterleri ve hissettiklerini okuyucuya da başarıyla aktardığını düşünüyorum. Okuduğum birçok iyi yazardan izler, esintiler buldum ama çok özgün bir romancı. Erken sayılabilecek bir yaşta hayatını kaybetmiş olmasına da üzüldüm. Keşke yaşayıp daha çok yazsaymış. Diğer romanlarını da okumaya karar verdim. Tavsiye ederim.
Yazarın değişik bir anlatımı var. Kasvetli ve sizi sürekli diken üstünde 'şimdi kötü bir şey olacak' diye bekleten bir anlatımı var. Kişileri öyle güzel işlemiş ki gözünde canlandırmakta zorlanmıyorsun. Kendinden bir parça da buluyorsun mutlaka.
Olay örgüsünden çok anlatımı beni etkiledi. Beğendim,tavsiye ederim.
Az bilinen mükemmel kitaplardan biri..
90’ları nasıl bilirdiniz dendiğinde aklına “Sulugöz, Spacesgirls, sanalbebek, walkman, blucin” gelenler belki de şanslı olanlarımız. Bir de aklına faili meçhuller, kayıpların fotoğraflarıyla kaplı bir otobüs, işkenceler gelenler var. Burnunda zemin katların rutubet kokusuyla gözlerine kişiliksiz bir gri ve karanlık dolanlar. Cahide Birgül, bu
"Geceye Uyananlar" yazarın okuduğum ilk kitabıydı. Bu kitapta bambaşka bir tarz gördüm. İlki kadar çarpıcı gelmedi sanırım ya da henüz konuyu sindiremedim. Zira son derece değişik geldi.
Edebi yönden tabii ki tatmin edici konu bakımındansa yazarın bir "deneme" yaptığını düşünüyorum. Galiba sevdim.
