Miroslav Klose: "Futbol oynamayı bıraktım çünkü artık futbolu tanıyamıyordum. Çocukken sadece antrenman yapmayı ve her zaman sevdiğim bu sporda biri olmayı düşünüyordum, bugün genç oyuncular çok başka şeyler düşünüyor.
Lazio ve milli takımda her antrenmandan sonra sakatlanma olasılığını azaltmak için buz dolu bir küvete girerdim. Takımdaki genç oyuncular ise bunu düzenli olarak reddetti. Antrenman bittiğinde çöp torbalarını alıp çöpe attığımı gördüklerinde bana 'Bunu kim yap diyor?' dediler. O an kendi kendime '20 yaşındasın ve 60 yaşındaki işçiye yardım edemiyor musun?' dedim.
Kramponların çoraplarıyla uyumlu olup olmadığına daha çok önem veriyorlar. Futbol diyince akıllarına ilk önce arabalar, sponsorlarla yapılan sözleşmeler ve yeni kramponlar geliyor. En çok önem verdikleri şey imaj. Oysa benim için önemli olan tek şey futbolun en saf haliydi."
" Kramponlarını giyen her çocuk zamanın ötesine yolculuk yapardı. Sonra eskimemeye başladı kramponlar... Ne kramponlarını eskitecek mahalle maçları kaldı ne de mahalle arkadaşlıkları. "
Evimiz neden çatılı değil de toprak damlı, köyden gelen anneannem neden kitaplardaki yaşlı kadınlar gibi değil de üç etekli, ayağımda neden krampon görünümlü lastikler yerine gerçek kramponlar yok, neden amcamla ağabeylerimin eskilerini giyiyorum, neden tam bir devrimci olamıyorum, Allah'la benim aramda neden dar paçalı kumaş pantolonlular var diye sular seller gibi ağladım. Orada, içi koyun yünleriyle doldurulmuş yastıklara başımı gömerek uyuyakaldım bir zaman.
Sayfa 61Kitabı okudu
Başımızı çevirip çarşı camiinin müezzinine kulak dayadık. Bağışlanamaz bir suçu affedercesine yine içli içli ezan okuyordu müezzin. Çaresi yoktu, bu kahırla ya bizimkilerden kopup diğerlerine katılacaktım ya da başımı peygamber yeşili bir seccadeye uzatıp selamete varacaktım.
İlkinde en ufak bir ilerleme sağlayamamıştım. Bir türlü tam bir devrimci olamıyordum. Küçük Amca, uzaktan uzağa bana engeller çıkarıyordu sanırım. O kadar beklemiş ama elime bir şey geçmemişti. Devrimciler bir boka yaramıyordu. Sevdikleri bütün sakallı adamlar ölmüştü. Belki bana Allah yardım eder diye düşündüm o ara. O dertle camiye gidip gelmeye başladım.
.
.
.
Evimiz neden çatılı değil de toprak damlı, köyden gelen anneannem neden kitaplardaki yaşlı kadınlar gibi değil de üç etekli, ayağımda neden krampon görünümlü lastikler yerine gerçek kramponlar yok, neden amcamla ağabeylerimin eskilerini giyiyorum, neden tam bir devrimci olamıyorum, Allah'la benim aramda neden dar paçalı kumaş pantolonlular var diye sular seller gibi ağladım. Orada, içi koyun yünleriyle doldurulmuş yastıklara başımı gömerek uyuyakaldım bir zaman.
Sayfa 59Kitabı okudu