Biliyor musun; savaştan önce komşularımızla barış içinde yaşardık. Kimse kimseyi rahatsız etmezdi. Dini ya da etnik farklılıkların hiç önemi yoktu. Çocuklar birlikte oyun oynardı, büyükler görüşürdü. Birlikte şarkı söyler, birlikte dans eder; düğünlere ve cenazelere birlikte giderdik. Derin bir soluk alıp verdi: sonra o aşağılık Milosevic nefreti körükleyerek, korku tellallığı yaparak saati yüzyıllar öncesine getirdi. Arkadaşı arkadaşa, komşuyu komşuya karşı kışkırttı. Tüm bunlar iktidarı kaybetmekten korktuğu içindi.
Bahtsızlığım yüzünden Tanrı'yı suçladığım anlar oldu. Yardımı için yalvardığım, umutsuzluk içinde ona seslendiğim. Ve ondan yardım gelmeyince ona kahrettim. Oysa Tanrı'nın suçlanmaması gerektiğini öğrendim.
Toplama kamplarında insanın insana uyguladığı zulümle ilgili bir soruyu hatırladım. Soru soruldu: "Söylesenize, Auschwitz'de Tanrı nerdeydi ?"
Ve yanıt geldi :"İnsan nerdeydi ?"
Sayfa 78Kitabı okudu
Bizi Kara mizah ayakta tutuyor."Kötü haber, evinin top mermisiyle yarı yarıya yıkılıdığı. İyi haber, evini CNN de görebileceksin."
Her akşam dinlediğimiz radyo istasyonu bile yayınına aynı cümleyle başlıyor: "Radyoları için hala pili bulunan siz üçünüze iyi akşamlar..."
Sayfa 89Kitabı okudu
"Katledilen ve sakat bırakan kötü insanalar, kurbanlarının yaslarını hayatları boyunca tutacak yakınlarını hiç düşünmezler. Nefret dışında hiç bir şey düşünmezler. Ve nefret... Nefret şimdiye kadar ne başarmış?.. "
Sayfa 237Kitabı okudu