Var mı dünyada günah işlemeyen, söyle;
Yaşanır mı hiç günah işlemeden, söyle;
Bana kötü deyip kötülük edeceksen,
Yüce Tanrı, ne farkın kalır benden, söyle .
Ömer Hayyam
I
Kimi zaman, ağır ve iç karartıcı bir günün ardından inen Semerkant akşamında, işsiz güçsüz takımı baharat çarşısının yakınındaki çifte meyhane çıkmazında volta atmaya gelirdi. Amaçları güzel kokulu Soğd şarabının tadına bakmak değil, geleni gideni kollayıp çakırkeyif olmuş bir içkiciyi yakaladıklarında tepesine çullanmaktı. Kurban, toz toprağın içinde sürüklenir, yemediği küfür kalmaz ve baştan çıkarıcı şarabın yüzündeki yalazlanmasını sonsuza dek hatırlatacak cehennem ateşlerinde yanması için beddualar edilirdi.
Rubaiyat yazması, 1072′nin yaz aylarında yaşanan böyle bir olayın sonucunda doğacaktı. O sırada Ömer Hayyam yirmi dört yaşındaydı, Semerkant’a geleli çok olmamıştı.
Sanki bütün bir hayat, o, anlatılması imkansız sayısız an'la, tümüyle hatırlanması mümkün olmayan karmakarışık rastlantılarla, varolan ve olmayan, gördüğümüz ya da yalnızca düşündüğümüz, yaşadığımız ya da yalnızca hayal ettiğimiz sonsuz görüntüyle bir kağıda geçirilmiş ve sözcüklere dökülmüş gibi...
kaç kişiyi öldürdüm düşlerimde
kaç kilo çekerdi yalnızlık
kaç kere ezildim altında
yaz yağmurlarının
belki de palyaçolar ağlardı pazartesi sabahları
her sirk geldiğinde ağlamaklı olurduk
hep ağlamaklı olurduk gülünecek halimize
Bir şey yap, güzel olsun...
Çok mu zor? O vakit güzel bir şey söyle.
Dilin mi dönmüyor? Güzel bir şey gör.
Veya güzel bir şey yaz. Beceremez misin?
Güzel bir şeye başla ama hep güzel olsun...
Çünkü,
Her insan ölecek yaşta.
Geç kalmayasın!
ŞEMŞ
Tekerlekler üzerinde kayan zindanımın karanlığında, yorgunluğumun ta derinliklerinden gelişmişçesine, sevdiğim bir kentin, kendimi mutlu hissettiğim belli bir saatin bütün bu alışılmış gürültülerini eskisi gibi, bir bir bulur gibi oldum. Gerginliğini yitiren havada, gazete satıcılarının sesi, küçük parktaki son kuşların ötüşü, sandviç satıcılarının bağrışması, kentin yüksek dönemeçlerinde tramvayların çıkardığı iniltili gıcırtılar ve göğün daha gece limanın üzerine çökmeden önceki uğultusu, bütün bunlar, benim için, cezaevine düşmeden önce bildiğim gözü kapalı bir gezintiyi düzenliyordu. Evet, bu saat, bundan çok zaman önceleri, kendimi mutlu hissettiğim bir saatti. Beni o zamanlar bekleyen, hep hafif ve deliksiz bir uykuydu. Ama yine de birşeyler değişmişti. Yarını gözlerken, kendimi yeniden hücremde buluverdim. Yaz göklerinde uzanıp giden o bildik yollar insanı günahsız uykulara da zindanlara da götürebiliyormuş demek.
Bunca yıldan sonra, bunca yoldan sonra, bütün o kaçışların, uzaklara gidişin, sonsuz arayışın sonunda aslında hep aynı yere döndüm. Oradayken başka yerlerde olmak istedim, gittiğim yerlerdeyse hep orada olduğumu hissettim. Sanki yer çekimi gibi garip, anlatılması zor bir güç beni yeniden oraya çekti her seferinde...
Çıkıp başka bir yere gitmeye çalıştığım kendi içime..
Çocukluğuma..
"Schubert bu eseri 1826’da yazmıştı. Bir yaz günü, pazar sabahı Schubert dostlarıyla dolaşırken yakın arkadaşı Tieze’nin Zum Bierstack bahçesinde, bir masada oturduğunu görüp yanına gitmişti. Tieze’nin önünde, açık bir kitap vardı. Schubert kitabı alıp sayfalarını karıştırdı. Bir sayfada durdu, o sayfadaki şiiri gösterdi ve “Aklıma çok tatlı bir melodi geldi, keşke yanımda bir nota kâğıdı olsaydı” dedi. Arkadaşı Doppler, bir tren biletinin arkasına birkaç nota çizgisi çiziktirdi. Schubert o bahçede çalınan kemanların, oradan oraya koşan garsonların ve eğlenen insan kalabalığının arasında bu ölümsüz melodiyi yazdı. Eserin orijinali şan için bestelenmişti."
Serenad, Zülfü Livaneli
youtube.com/watchv=ZpA0l2WB86E
Bahis kuponlarını çıkartıp tezgahın üzerine koydum. Bir hesap yaptım. 51,50 Dolarlık bilet satmıştım. Ona parayı teslim edip işimin başına döndüm. Ortalığı temizlemeye başladım. Akşamüstü göz açıp kapayıncaya kadar geçiverdi. O günkü kazancımız 22,50 Dolardı. Keough'un söz verdiği gibi karı bölüştük. Hisseme 11,25 Dolar düşmüştü. Yetimhaneye dönerken sevinçten eteklerim zil çalıyordu. Günlük kazancım, haftalık kazancımı geçmişti. Doğrusu bu vurgun, yaz tatilini sayfiyede geçirmememe değerdi.
Sayfa 74Kitabı okudu
