Gabo'ya ölümün yazdırdığı hikayeler
Öyküyü yazma düşüncesi, ilk olarak yetmişli yılların başında, Barcelona'da beş yıl yaşadıktan sonra gördüğüm ilginç bir rüya yüzünden geldi aklıma. Rüyamda kendi cenazemde olduğumu görmüştüm, koyu renk yas giysilerine bürünmüş, ama bir eğlence havası içindeki bir grup dostumun arasında yürüyordum. Bir arada olmaktan hepimiz mutlu görünüyorduk. Hele ben, uzun zamandan beri görmediğim o en eski, en sevdiğim Latin Amerikalı dostlarımla birlikte olmak için ölümün bana verdiği bu olağanüstü fırsattan dolayı hepsinden daha mutluydum. Törenin sonunda herkes gitmeye başladığında ben de onlarla birlikte gitmeye yeltendim, ama içlerinden biri, kesin bir ciddiyetle benim için eğlencenin artık sona erdiğini anlattı. "Bir yere gidemeyecek olan tek kişi sensin," dedi bana. Ölümün, bir daha asla dostlarla birlikte olamamak demek olduğunu ancak o zaman anlayabildim.
Sayfa 11Kitabı okudu
Tırpan
“Gayri buralarda bize rahat yok” dedi Feyzullah “ya aç kalıp öleceğiz ya da yaşamak için yollara düşüp ekmeğimizin peşinden gideceğiz.”
Kırk beş yaşındaydı Feyzullah, biri beş öteki on üç yaşında iki kız de çocuğu vardı. Belediye de temizlik işçisi olarak çalışırken kendini işe alan şirket ihaleyi tekrar kazanamadığı için yeni gelen
On İki Gezici Öykü
Burnumuzun dibindeyken bazı şeyler, farkına varamayız. Bilirsiniz, bazen geç kalırız bir yerlere, birilerine. İşte böyle anlarda, "Yüzyıllık Yalnızlık"ı hatırlarız: "En çok yandığım da, bunca zamanı yitirmiş olmamız." Yeterince yandıysak, önümüze bakalım sevgili okur. Yepyeni bir haftaya güzel bir merhaba! Var olun. 
Gabriel Garcia Marquez
