"Ölümsüz şiirlerin konusu değil,
Çağımızın mantığıdır bu:
Dürüst düşler sayesinde yaşayan bizler,
Kötüleri savunuruz daha beter olanlara karşı."
-Cecil Day Lewis-Kitabı okudu
"İnsanları, doğayı, yaşamı sevmeyeceksen, yaşamanın ne anlamı var ki?"
"Çevresine alevler ve ışıklar saçarak, büyük bir aydınlık içinde bir süre daha yanacak, sonra da sönüp gidecekti."
Kitap ilk etapta Thomas More'un yolunun kesiştiği İngiliz filozof Rafael ile konuşmalarını, dönemin sistem eleştirisini adeta lafı gediğine oturtur gibi mükemmel bir işçilikle işliyor. Zaten biyografisine baktığınızda kendi yaşadığı dönemi kopyaladığını da görebiliyorsunuz kitabı okuduktan sonra. İngitere'de kralın mutlak hâkimiyetini eleştirdiği için VII. Henry döneminde ülkeden ayrılıyor. Daha sonra VIII. Henry tahta çıkınca ülkesine dönüyor. VIII.Henry'nin getirdiği protestanlığı, adaletsizlikleri vs. eleştiriyor. Dolayısıyla yaşadıklarını kitapta da görebiliyorsunuz.
Sonraki etapta ise Thomas More, Rafael'den ideal bir toplum düzeninin olduğu, sistemin mükemmel bir şekilde işlediği bir ada devleti yaşantısını dinliyor. Rafael, Kral Utopus'un yönettiği Utopia Adası'ndaki hayatı ve devlet düzenini anlatırken değindiği nüanslar sayesinde, More'un kitabı yazarken Platon' un Devlet'inden de biraz esinlendiğini anlayabiliyorsunuz. Siyaset bilimine inanılmaz bir katkı sunmuş ama sadece devlet yönetimi açısından değerlendirmelerde bulunmamış. Kültürden tutun hukuk sistemi, ekonomi, halkın çalıştığı meslek dalları, barınma, giyinme, yeme içmeyi kısaca bir çok alanı oldukça zengin bir perspektiften ele alıyor adayı.
Sonuç olarak 'olması gereken' ve 'var olan' karşılaştırması yapmaya fırsat sunmakla birlikte arada koca bir uçurum olduğunu da farkettiren, aynı zamanda sizi hem çok yormayan, derinliklerde boğmayan hem de aydınlatan, okunmaya değer bir eser.
Utopia 
Thomas More
Ankara’nın taşına bakma,
Gözlerimin yaşına bak!
Bir sabah vakti kaldır başını
Etnografya Müzesinden
Şu memleketin haline bak!
Fethi GirayKitabı okudu
Sonunda astı kendini
Karadut ağacına
O ağacın kökleri
Hepimizin yüreğine dalmıştı.
Hep birlikte yemiştik meyvelerini,
Hep birlikte gülmüştük gölgesinde.
Ama o, tek başına astı kendini
Karadut ağacına.