Arseni Aleksandroviç Tarkovski
Çocuktum; hastalandım
Korkudan, açlıktan.
Çatlamış dudaklarımı
Kemirdim, yalandım sonra.
O serin, O tuzlu tat hala hatırımda.
Durmadan yürüyorum -daha ötelere, ötelere.
Kapının eşiğinde merdivene oturmuş ısınmaya çalışıyorum; Hummalı düşler içinde, sanki
Fareli Köyün Kavalcısı ıslığıyla beni nehre çekiyor,
Yürüdüm; sonra oturdum,
Sayfa 77Kitabı okudu
İlk Buluşmalar
Birlikte olduğumuz her an
bir şölendi, newroz şenlikleri gibi,
koca dünyada bitek ikimize. Sen
pervasız ve hafiftin kuş kanadından bile,
bir rüzgar gibi inerdin merdivenlerden
ikişer ikişer aşıp basamakları, bir çırpıda
nemli leylakların arasından kendi
topraklarına alırdın beni, aynanın öte yanına.
Gece olunca haz bahşedilirdi