Kimi okursam o oluyordum.
Kimi okuyorsam o oluyordum. Bir gün ölümden kurtulmak için katedrale hapsolan Esmeralda, diğer bir gün çok istediği meşhur yazar kimliğine kavuştuktan sonra bu yalan dünyadan sıkılıp kendi gerçeğine, yani denizin sularına dönmeyi seçen Martin Eden oluyordum. Bir gece engizisyon tarafından 1755 Lizbon depreminden sorumlu tutularak kamçılatılan Candide olarak giriyordum yatağıma, diğer bir gece duvardaki değişen portresiyle aynadaki yüzünü karşılaştıran Dorian Gray olarak. Bazı günler, Mersault olup, annemin cenazesinde gözyaşı dökmeyişimin hesabını veriyordum, bazı günler Bihter olup ihanetimin altında eziliyordum. Önce o kahramanların gerçekliğinin içine giriyor, sonra da onlardan biri olup çıkıyordum. Bizzat onların yerine geçmeyi başaramamışsam bile en azından yakın bir dost gibi peşlerine takılıyordum. Mümtaz ve Nuran'la birlikte İstanbul'u keşfe çıkıyor, huzuru arıyordum mesela. Ya da Kamran, Çalıkuşu Feride'yi bahçedeki salıncakta sallarken, bir köşede durup onları izliyordum. Kitapların bana sunduğu dünyayı her zaman elimdekine tercih etmiştim.
Bu ağlayış bütün bir mevsim su görmemiş, üstü çatlaklı, böcek ölüleri ve kavruk otlarla kaplı bir toprağa gök gürültüleriyle karışık bir yağmur düşmesidir ve belki de şifanın ta kendisi..
Sayfa 35Kitabı okudu
Ne de rahatça kaybediş kendi kendilerini..
Biz hep normal olmayan insanı tarif etmeye kalkar ve bu yönden bir tedavi şekli bulmaya çalışırız. Ya normal olanı tarif et deseler ne yaparız?..
Sayfa 49Kitabı okudu
Başkasında sevdiğimiz yine kendimiz…
Ah çorak kafa ve yağmurlu gönül…
Herkesin kolayı, onun zorudur.
Bulduğumu sanmaktan ziyade, umduğumu aramaktayım…
Ah aklımızla hissimiz arasındaki milyarlarca ışık senesini aşan mesafe!
Kadınsız ev boş kafestir.
"Mahrum olmaz Allah diyen" (Yunus Emre)
Başkalarını düşürmekle yükselemezsiniz!
— Nasıl gidiyor sıkıntıların?
— Dayanıyorum.