Böylesine samimi içten bir üslupla bu kitabı okuyucularla buluşturduğu için bu muhteşem kadına teşekkür ederim .
Eğer gündelik yaşamdan, aile arkadaşlık bağlarının ve insan yaşamının getirdiği psikolojik ağırlıktan kaynaklanan zorluklarla yaşayan insanlardan istiyorsanız bir romanda bu tam size göre . Biraz melankolik, biraz çılgın, biraz da 18 lik acılarında haspsolmuş yetişkinler .
Kapağı kapatır kapatmaz yazmam gerektiğini hissettim . İçtenlikle söyleyebilirim ki neredeyse son 300 sayfa boyunca ağladım . Kristin Hannah her zaman olduğu gibi bu kitabında da karakterlerle yaşamı içselleştirmemi sağladı . Öyle ki ( biraz spoiler vereceğim, üzgünüm) Lexi ve Mia beraberken nasıl keyifle yansıtılmışsa bende aynı mutluluğu her zerremde hissettim . Jude ve Miles'ın, Mia'nın ölümüyle başlayan ve dur durak bilmeyen acısını birebir yaşadım . O yalnızlığı, hüznü, kederi iliklerimde hissettim. Beni gafil avlayan da bu his oldu . Tek kelime ile büyüleyici . Etkisine girdiğinizde akımına karşı koyamayacağınız, elinizden bırakamayacağınız bir hayat yumağı bu kitap . Tabi benim gibi son 20 sayfa kala kitap bitecek diye kapatıp okumamazlık etmeyin. Ağlaya ağlaya okunacak en güzel kitaplarından.
Son olarak ekleyecek olursam açıkcası kitabı okurken hep bi beklenti merak içerisindeydim . "Kitabın adı neden gece yolu" diye . Bu merakımın giderileceği sayfaya gelene kadar bekledim (sf. 189) . O yürek burkan şey, hala hissedebiliyor olduğum ölümün soğuk yüzü "GECE YOLU" .
