09.02.24-04.03
Her gece seninle konuştuğumu hayal ediyorum. Hayalinle uyuyorum. Bir zamanlar gerçeğini yaşadığıma inanamayarak. Nasıl yaşadık bunları? Nasıl şanslıymışım sana dokunurken, sana değdiği için ne kadar kıymetli dudaklarım. Şimdi sisli bir perdenin arkasında sanki seninle her anım. O gece dudaklarımız buluşup da ayrıldığında “Hadi bunu 350 kez daha yapalım.” dedim ya hani, sonra saymaya başladın durmadan beni öpüp. 200lerdeyken o kadar uzundu ki öpüşmelerimiz nefes alamamaya başlamıştım. Bunların hayal olmadığına kendimi ikna edemiyorum. Beni kucaklayıp kaldırdığın o dakika benim kurmacam mı? Gözlerine doya doya baktığım o günler kalbimin avuntusu mu yoksa? Hiç okşamadıysam saçlarını nasıl elimde gölgesi hala. Neden biçareyim anlıyorum. Neden bedbahtım bu kadar, şimdi daha iyi görüyorum. Ben senin doz aşımına uğramışım. İlk seferinden komaya girmiş sonraysa hiç sahip olamamış bir bağımlıyım. Neden bitti? Neden sen de sevemedin beni. Çarem yok. Cevabın yok. Özlüyorum. Ağlıyorum. Kahroluyorum. Bir bilsen, bir görsen… Olmayacak duaya amin diyorum her gece. Sonbaharlar geçti diye sevinemeden kışlarım geldi. O yaz hiç hiç gelmedi. Senin hayalin tek yarim. Çünkü biliyorum, senden bana yar olmaz. Olsa vefakar olmaz. Bense bir zavallı bağımlı, ne yapsa bahtiyar olmaz.