İnsanların, duygularını ifade etmelerinin binlerce yolu var. Benim duygularımın kökleri İzmirde mi kalmış, yoksa ben öyle olsun mu istiyorum bilmiyorum. Açıkçası umrumda da değil.
Gece beni terk etmiyor, uyku düşman kesilmiş,
Kaburgamda bir bıçak dönüyor, her seferinde adını fısıldıyor.
Sığacık’tan uzak bir odada, duvarlar bile üstüme geliyor,
Sen yoksun, ama gölgen alnıma değip duruyor.
Sen orada, taş sokakların soğuk sabrında bekliyorsun,
Bulunmak istiyorsun; herkes kadar değil, daha çok.
Rüzgar saçlarını okşarken sesin yankılanıyor,
Ama hâlâ sessizsin, beni çağırmaya korkuyorsun.
Ali Barış TONGUR