Rainer Maria Rilke
Birinci Ağıt
Kim duyar, ses etsem, beni melekler katından? Onlardan biri beni ansızın bassa bile bağrına, yiterim onun daha güçlü varlığında ben. Güzellik güç dayandığımız Ürkü'nün başlangıcından özge nedir ki; ona bizim böylesine tapınmamız, sessizce hor görüp bizi yok etmediğinden. Her melek ürkünçtür. Kendimi tutar bu yüzden, yutkunurum.
Sevgi gücü
Bu yazımda özelde sevmek üzerine, genelde sevgi üzerine konuşmak istiyorum. Sevmenin gücünü ve gerekliliğini dilim döndüğünce sizlere, bizlere gösterişsiz anlatmak istiyorum. Doğal bir şekilde sevgi etrafında gidip geleceğim. Bendeki sevginin karşılığını, sevginin izdüşümünü, sevginin etkisini ortaya dökme uğraşında olacağım. Mevzu gereği yazı
Gönül yorgunluğu ne, biliyor musun? Gökte yıldızın kalmiyor. Gölgen bir yere sığmıyor. İçindeki şarkı içinde boğuluyor. Penceren sokağa bakmıyor. Bütün sevgi sözleri kalbinde cezaya dönüyor. Kirpiklerin hiçbir güzellikle halkalanmıyor. Baktığın bütün sular yeraltına çekiliyor. Sevmek korkusu ayrılıktan çok önce acı veriyor. Dünyanın bütün
🕊️
Az evvel okuduğum makaledeki şu hikmetli sözlere bakar mısınız?
Dünyanın en iyi düşünürlerinin çoğu, fikirleri kanatlı yaratıklarla eşitlemiştir. Antik Yunan filozofu Platon (d. 429 BCE), zihni, içinde bir dizi kuşun veya fikirlerin dolaştığı büyük bir kafese benzetmiştir. Bu kuşları ancak bir tünekte otururken yakalayabildiğimizi, ancak zamanlarının büyük bir kısmını tedirgin bir şekilde kafesin bir ucundan diğer ucuna koşarak geçirdiklerini ve geride sadece bulanık bir tüy bıraktıklarını ekledi. Aklımızdan büyük fikirler geçebilir ama Platon'un da bildiği gibi bu başka bir konudur, onları inmeye ikna edin.
Sonradan icat edilen bu günlerin kutsanmasına, küresel kapitalizmin pompalamasıyla onlara ayrı bir değer atfedilmesine hep soğuk bakmışımdır ama ben yine de sevgilisi olan ve bugünü önemseyen herkesin
14 Şubat Sevgililer Günü'nü kutlarım...
Yanınızdan yörenizden sevdikleriniz hiç eksilmesin. Her gün sevgi ve iyilik günü olsun. Sevelim
Gönül yorgunluğu ne, biliyor musun?
Gökte yıldızın kalmiyor.
Gölgen bir yere sığmıyor.
İçindeki şarkı içinde boğuluyor.
Penceren sokağa bakmıyor.
Bütün sevgi sözleri kalbinde cezaya dönüyor.
Kirpiklerin hiçbir güzellikle halkalanmıyor.
Baktığın bütün sular yeraltına çekiliyor.
Sevmek korkusu ayrılıktan çok önce acı veriyor.
Dünyanın bütün
Yeni Diyalektik
_Tanrı, ilk ateisttir. Ateistler
_Tanrı, ilk masondur. Masonlar
_Orospu çocuğu. Marques de Sade
_Herkesin tanrısı kendine benzer. Yamyamların tanrısı bir yamyam; savaşçıların tanrısı bir savaşçı; hırsızların tanrısı hırsız; aşıklarınki de aşk tanrısı olacaktır. Ralph Emerson
_Trakyalılara göre tanrı, sarışın ve mavi gözlüdür. Öküzlerin elleri
Gönül yorgunluğu ne, biliyor musun? Gökte yıldızın kalmıyor. Gölgen bir yere sığmıyor. İçindeki şarkı içinde boğuluyor. Penceren sokağa bakmıyor. Bütün sevgi sözleri kalbinde cezaya dönüyor. Kirpiklerin hiçbir güzellikle halkalanmıyor. Baktığın bütün sular yeraltına çekiliyor. Sevmek korkusu ayrılıktan çok önce acı veriyor. Dünyanın bütün
Ait olmadığım dünyanın, ait olmadığım şehrinde, yine bana ait olmayan bir viranesindeyim. Ait olmadığım viranenin soğuk ve soluk renkli duvarlarına asıyorum, içimdeki üzüntüleri. Biri çocuk, biri yaşlı, biri ağlayan, biri dua eden, bazıları da sadece ve öylece bakan yüzler. Bir elveda sergisi açtım bu gece, sessizliğin en karanlık anından kalma bir sergi. O viranenin tam ortasında beyazı lekeli bir sandalyede oturuyorum, başım ellerimin arasında. Üzerim kir-pas içinde. Demir kapının rüzgarla ses çıkarması dışında hayat belirtisi yok. Ölmeden koyulduğum mezarın içinde doğumumu bekliyorum. Bir sancı var bu odanın içinde. İsyan ettiğim hayatın ve anlatamadıklarımın demir yumruğu beynimin tam ortasına inen. Ölü bir doğum gerçekleşecek, günler sayılı biliyorum. Doğum sonrası ziyaretçilerini bekleniyor bu sergi. Gelenlere bir insan yaşadı ve öldü dedirtecek bu evrende. O kadar boş ve karanlık ki içim. Sessizliğin uğultusu duyuluyor kulaklarımda. Doğum sonrası alın bu ifadeleri, kopartın içimden. Gevşek bir beden dışında başka bir şey gömmeyin toprağa. Kuşları severim bir tek onlar gelsin mezarıma.
"Ait olmadığım dünyanın, ait olmadığım şehrinde, yine bana ait olmayan bir viranesindeyim. Ait olmadığım viranenin soğuk ve soluk renkli duvarlarına asıyorum, içimdeki üzüntüleri. Biri çocuk, biri yaşlı, biri ağlayan, biri dua eden, bazıları da sadece ve öylece bakan yüzler. Bir elveda sergisi açtım bu gece, sessizliğin en karanlık anından kalma bir sergi. O viranenin tam ortasında beyazı lekeli bir sandalyede oturuyorum, başım ellerimin arasında. Üzerim kir-pas içinde. Demir kapının rüzgarla ses çıkarması dışında hayat belirtisi yok. Ölmeden koyulduğum mezarın içinde doğumumu bekliyorum. Bir sancı var bu odanın içinde. İsyan ettiğim hayatın ve anlatamadıklarımın demir yumruğu beynimin tam ortasına inen. Ölü bir doğum gerçekleşecek, günler sayılı biliyorum. Doğum sonrası ziyaretçilerini bekleniyor bu sergi. Gelenlere bir insan yaşadı ve öldü dedirtecek bu evrende. O kadar boş ve karanlık ki içim. Sessizliğin uğultusu duyuluyor kulaklarımda. Doğum sonrası alın bu ifadeleri, kopartın içimden. Gevşek bir beden dışında başka bir şey gömmeyin toprağa. Kuşları severim bir tek onlar gelsin mezarıma."