“Anneme...”
Bir bayram sabahına uyanırken tek başıma,
Veda mektubu bırakılmış yastığımın kenarına,
Bir türlü sarılamadığım şehit olan babama,
Beni bu halde terkedip giden annemin anısına.
Bilemedin üç buçuk ve ya dört yaşında,
Elbise beklerken yerine bırakılan acıya,
Daha onun kokusuna bile alışamamışken,
çoçukluğumda bu kadar sevgisiz kalmaya.
Aile kelimesinin anlamını kimse görmesin diye geceleri sözlükten bakıp okuduğuma,
Kışın ortasında sokakta yatan yetimhane arkadaşlarıma,
Yolda yürürken ayık kafayla koluma çarpan
temiz pak, takım elbiseli İstanbula,
Ve, Karnın aç mı?” diye sorduklarında,
Yutkunup! “Sadece Anneme...” dediğim işte o ana,
O anın hatırına, inatla seni bekliyorum Anneee.
Ve Elbet bir gün geliceksin biliyorum.
Belki yanıma, Belkide rüyalarıma...
Öylesine... Yazan: Sercan Keşen
Saat: 03:45 Tarih: 17.10.2018 😊