Herkesin beninin grubun bütününe yayıldığı bu durumda, bireyin megalomanisi kendi ifadesini bulur. Grup üyeleri bireyselliklerini yitirirler, karıncalara ya da termitlere benzemeye başlarlar; kişisel özelliklerin bu biçimde yitirilmesi, bütün olarak kitlenin türdeşleşmesine katkıda bulunduğu ölçüde daha da gereklidir. Söz konusu kayıp, grubun her üyesinin kendini büyük bir bütünün önemsiz, ayrımlaşmamış bir parçacığı olarak hissetmesine neden olmak bir yana, tersine, her üyeye grubun bütünüyle özdeşleşme ve bundan tümgüçlü bir ben, devasa bir beden kazanma imkanını sağlar.
