Evet, her şeye rağmen seviliyordum, sevildiğimi de bilmiyor değildim; fakat bu bana kâfi gelmedi, istedim ki çok, pek çok sevileyim, kendi sevdiğim kadar değilse bile -çünkü buna imkan yok- ona yakın sevileyim. Bu kadar sevilmeye benim hakkım var mıydı? Zannetmem. Ben küçük, cahil bir kızım.
Sayfa 480Kitabı okudu
Allah için iyi kızmış. Hanım hanımcık mektepte oturuyor. Bir işi olursa bana
haber versin."
Bu iltifata, tabii teşekkür ettim.
Burada beni beğenen, sık sık ziyaretime gelen bir ehemmiyetli şahsiyet daha var:
Köyün ebesi Nazife Molla. Adı Zehra, yahut Ayşe olmayışına göre, herhalde başka
yerli bir kadıncağız ki, çok geveze olması da bunu
Sayfa 92 - Reşat Nuri Güntekin
Ayaklarımın altından geçiyor bir deniz.
Ben bir küçük kızım, ben bir deli kızım.
Siz beni ne anlarsınız, siz!
1952/ GüzKitabı okudu
Yanlış, çok yanlış bir iş tuttuğumu bugün artık itiraf edeceğim. Ben her şeye rağmen seviliyordum, sevildiğimi de bilmiyor değildim; fakat bu bana kâfi gelmedi, istedim ki çok, pek çok sevileyim, kendi sevdiğim kadar değilse bile -çünkü buna imkân yok- ona yakın sevileyim. Bu kadar sevilmeye benim hakkım var mıydı? Zannetmem, Kâmran. Ben küçük, cahil bir kızım. Sevmenin, kendini sevdirmenin de bir yolu var, değil mi Kâmran? Halbuki ben bunları hiç, hiç bilmiyordum...
Kâmran, ben seni sevmesini, senden ayrıldıktan sonra öğrendim. Hatta yaptığım tecrübelerle, başkalarını sevmekle sanma sakın. Gönlümün içindeki ümitsiz hayalini sevmekle.
Zeyniler Mezarlığı'nın karanlığında, rüzgârın sabahlara kadar haykırıp ağladığı uzun gecelerde, çekçek arabalarının ince sesli, yanık çıngıraklarının titrediği boş sahralarda, Söğütlük bahçelerinin ılık iğde kokularıyla dolu yollarında, ben hep seninle yüz yüze, senin hayalinin kollarında yaşadım...
Kâmran, biz asıl bugün birbirimizden ayrılıyoruz... Bütün olan, geçen şeylere rağmen, sen yine bir parça benimdin; ben bütün ruhumla senin...
Sayfa 480 - Feride
Namazdan sonra erkekler tabutu taşımaya gittiler. Ben de tabutun bir kenarından tuttum. Çok hafifti. Tabutun hafifliği insanın canını acıtıyordu.
Mezarın başında Kalender birden fenalaştı, "beni de kızımla birlikte gömün" diye bağırıyordu, "kızım nereye gidiyorsun? Yavrum nereye gidiyorsun?" Tolstoy'un yedi yaşındaki oğlu öldüğünde kırlarda "ölüm yok, ölüm yok” diye bağırarak koştuğu aklıma geldi. Mezarı örttüler. Akrabaları Kalender'i götürdü. Küçük kalabalık mezarların arasından duman gibi dağılıp yok oldu.
Sayfa 134Kitabı okudu
