Bir resim gördüm sosyal medya da. Suriyeli bir anne çocuğunu cami avlusun da soğuk suyla yıkamak zorunda kalmış. Ellerimi resme uzatmak istedim. Onları ordan almak. Yapamadım. Gözlerim doldu kaldım. Elim den geldikçe insanlara dokunmak istiyorum. Ama yetmediğim yerlerde paramparça oluyorum.Sırf bu yüzden haber izlemem ben. Dayanamam çünkü toparlayamıyorum kendimi. Neden geldik bu dünya denilen cehenneme ya rabbim. Ölmeden önce her gün yanmak için mi? Gerçekten yüreğim dayanmıyor artık..
Ben ölmeden önce...
Bir sürü dostum vardı...
Ben ölmeden önce...
Bir sürü düşüm vardı...
Naaşı bulunamamış nice şehidimize...
Bana Ismail deyin!
Ey uğruna dağlarda öldüğümüz yataklarında uyuyan insanlar! Öldüğümüzü hemen kabullendiniz değil mi? Her zamanki gibi meydanlarda ölümsüz olduğumuzu söylediniz değil mi? Oysa ben öldüm. Bir dağ başında her şeyden uzak... Beni unuttunuz. Hiç yaşamamışım gibi. Adlarımız yok. Sadece bir sayıya karşılık geldi tüm yaşamımız. Ölmeden önce baktığım gökyüzü gözlerimin içinde dondu. O gün burada kalacağımı ve bedenimin yavaş yavaş dağılıp yok olacağını düşündüm durdum. Ağladım. Önceleri yumuşak bir sesle ve duygulandığım için ağladım. Ama çok geçmedi çok daha derinden hissederek yüksek sesle içimi çekerek ağladım. Yüzüm gördüklerim karşısında çarpık ve kızgın. Kanım toprağa oluk oluk aktı. Hani derdiniz ya toprak kanla sulanmalı. Öyle de oldu. Ah bu topraklar. Kimlere mezar olmadı ki! Kaç sahibini içinde sonsuza dek eritti. Bedenim paramparça eridi.
Beni unutmayın.
Bana Ismail deyin!
Sayfa 40Kitabı okudu
