Evreni büyük bir yapboz gibi düşün. Hepimiz bu yapbozun birer küçük parçasıyız sadece. Hepimizin bir özelliği var. Fakat birilerini taklit etmeye başladığımızda yapbozun içindeki doğru yerimizi kaybediyoruz, daha da kötüsü kendimizi koyacak yer bulamıyoruz.
Ancak kendimiz gibi olabildiğimizde ait olduğumuz yerle buluşabiliyoruz.
İşte o zaman ben biricik oluyorum, sen biricik oluyorsun.
"Sümsük şey! Sen beni tavlamazsan, o zaman ben seni tavlarım. Öyle bir tavlarım ki, seni kocam yaparım. Seninle bir ömür boyu mutlu olurum. Yeminim, yeminin olsun. Bayrağın üzerine ant içiyorum ve buna da dünya şahit olsun!..
Belki birkaç dakika sonra belki de uzun bir zamanın ardından, "Ne geçiyor aklından?" dedi.
"Hep burada kalmak istiyorum," dedim.
"O halde mutlusun," dedi.
Yalan söylemedim, "Ben senin yanındayken hep mutluyum," dedim ona. "Bütün mutsuzluklar sen benim yörüngemden çıktığın zaman başlıyor."
Boynumun altındaki kol hareketlendi parmakları önce yanağıma sonra dudağıma uzandı. "Sen benim en sevdiğim yörüngesin," dedi. "Bütün gün gezegenin saçma sapan yerlerinde dolanıp dönmekten mutlu olduğum yersin."
Gökyüzüne doğru gülümsedim, "Hep burada kalamazsın değil mi?" dedim. O da güldü. Önce, "Keşke," dedi. "Ama önemli olan eve dönmek."
Sayfa 503 - Pukka Yayınları, Bahar, OzanKitabı okudu
Sen yüreğimdeyken ben hiç ben olmadım...
Sen gelince aklıma
Bir gün Cemal Süreyya olur;
Ne çıkar yanımda olmasan
Kalbim senden ibaret degil mi ?
Uzaktan sevmek zor demişsin
Etme sevdam
Görmeden sevmek ibadet değil mi ? der.
Bir gün Özdemir Asaf olur;
Kim o deme boşuna
Benim ben
Öyle bir ben ki gelen kapına
Baştan başa sen ! der.
Bir gün de Cahit Zarifoglu olur
Yeni bir söz söylesem
Neye yarar ki
Söyleyemediklerim ince bir sızı der..
Bir de Sen olurum
Dilim lal olur yüreğim avare
Sen yüreğimde iken ben hiç ben olmadım....
ŞiirZen
çok güzelsin.
Elini bir tuttun, bir daha bırakamadın. O senin elini itti, elini sımsıkı tuttu, eline vurdu, elini ısıttı, elini kendi eli bildi, seni sevdi, evet, sana âşık oldu ama bu ne demekti, bu 'ben gidiyorum' demekti. Aşk yerinde durmak bilmez. Bunu sen bildin. Aşkla birlikte gidilmesi gerektiğini sen bildin. O bilemedi. Sen bir oraya bir buraya gitmek istedin onunla. Yaşamı aşk etmek istedin. O, yaşamı yaşamlığında tuttu. Aşkı yaşamdan ayrı tuttu. Süregiden bir yaşamı vardı. Bir de yeni yaşamı oldu. Yoruldu. Seni yordu. Dinlendi. Sen koştun. Sen gittin. Aman yorulmasın diye sen yaptın sen ettin. O durdu. Yayıldı. Yerini sevdi. Elini çekti. Rahatını bozmadı. Sen rahatsız ettin. Rahatsız olmadı. Rahatın kaçtı. Sana âşıktı. Kızdın. Ona âşıktın. Bağırdın. Çağırdın. Gittin. Gelmedi. Bir kez gelmedi mi, aşk işte oracıkta çekti gitti. Nereden buldun o yüreksiz oğlanı?
Sayfa 34 - Ayrıntı Yayınları / Üçüncü Basım: 2022 / Kapak Resmi: Henri Matisse'e ait "Jeune fille aux anémones sur fond violet" isimli tablosuKitabı okudu
Ben seni üzsem mahvolurdum, sen bir de o vicdanla nasıl yaşıyorsun.
“Sana yüklediğim anlamları senmişsin gibi düşünme, Aldanırsın! O anlamlarla sadece bende varsın. Ben seviyorsam sen bahanesin.”
Tam olarak o aydınlanış anını her hücremle hissettim.
"Ayrıca içkime karışmaktan da vazgeç."
"İçkiyi başkalarıyla yatmak için bahane olarak kullanırsan, istediğim kadar karışırım."
"Ben bu köyde toprak sahibiyim," diyerek işi şakaya vurdu Dan. "Toprak sahipleri böyledir. Şen şakrak yaşayıp günlerini gün eder ve sattıkları tonla içkiden en büyük payı onlar alırlar. Aman be."
Dan ne zamandır böyle konuşur olmuştu? Yoksa başından beri böyle mi konuşuyordu?
"Vay anasını, Dan."
Dan istifini bile bozmadı. İçinde var olduğu evrene şükran duyar gibi bir hali yoktu. Nora'nın, var olmasına izin vermediği için suçluluk duygusu içinde kıvrandığı evrene.
Sayfa 57 - Dan defolKitabı okuyor
