Zeynep Karaaslan Eman
Öykü yazarı
KARPUZ
Çocuk durmadan ağlıyordu. Annesi elindeki oklava ile ayaklarına vurdu.
.. Daha ağlıyon mu sen.?
.. Bana ne ağlıycam işte.
. Koş bakkaldan çay al da gel deftere yazsın Mahmut dayı.
. .Bana ne kızın alsın abim alsın.
. .Bak çocuk fena dövücem seni haberin olsun.
Çocuk salya sümük az öteye gitti duvara yaslandı.
Annesi tahtadan sokak
An’a Düşenler...
Kimin kim olduğu gözlerde
Kimin ne olduğu sözlerde
Kimin ne anladığı hareketlerde gizlidir
Anlayana!
Tuz, tuzluğunu
.
Gece saat 02.00, taksi durağına bir abla geldi. ‘’Abi ne olur çocuğum çok ateşli, bizi hastaneye götürsen ateşi düşer belki. Ama cebimde sadece 7 TL var, söz çalışır öderim iki güne kadar’’.
Zaten iş de yok, siftah etmedim. Var bundan da bir hayır diye düşünüp, hemen atla abla yetişelim hastaneye dedim. Çocuğun sesi beni
Eğer ben bir ağaç olsaydım toprağın yada mavi gökyüzünün tek sahibi olmayı istemezdim bana bu çok sıkıcı gelmekle birlikte aklımda almaz zaten öyle çok mütevazi olmamakala birlikte kocaman bir ağaç düşünceside aklımdan hiç geçmezdi gövdemde gıdıklamamaları şartıyla biraz börtü böcek gezinsin isterdim arada sırada göçmen yada yerleşik kuşlar
Anladım ki....
İçimin, kirini döküyorum sana...
Anladım ki sen susmakla da bitmeyeceksin...
Bir çok küsen gördüm...
Saatlere küsenler, zamana yenilenlerdi...
Aynalara küsenler, gözündeki ışığı yitirenlerdi...
Kendilerine küsenler, yanlışlarını bilenlerdi...
Sarp kayalık gibi ilişmiştin gözüme, seyir halinde anladım çöl olduğunu. Kalıplaşmış sözler
Bende Kaybolsan Keşke
Bende kaybolsan keşke
Sadece ben bilsem yerini
Tüm şehri arayıp da,
İçime bakmayı unutsa polisler…
Kıs kıs gülsem ben de
Bulamadılar işte desem
Sonra,
Sen de gülsen
Sonra…
Sonra…
Ben de, sende kaybolsam ya
Biliyor musun
Öyle güzel kaybolurum ki sende…
Sen bile bulamazsın…
Kaan Murat Yanık