"Aynı müzikal cümleyi giderek daha deforme bir şekilde sürekli tekrarlayan bir plağı dinliyormuşum izlenimine kapıldım.", demiş Llosa kitabında.
Yarısına gelene kadar bende tam buna benzer bir hisle okudum bu romanı. Uzun bölümler ve paragraflar, kendinizi içinde kaybettiğiniz ve anlamak için tekrar okumak zorunda kaldığınız uzun, yer yer karmaşık cümleler de cabası. Bunlar okuru düşünmeye iten türden cümleler de değildi. Bu yüzden ister istemez kitabı okurken çok keyif alamıyorusunuz.
Hayatı tekerrürlerden ibaret olan ve asla uslanamayan bir Uslu çocuğun hikayesi bu. Aşkını bir hastalık derecesinde yaşayan ve çektiği onca acı ve uğradığı onca ihanete karşın içindeki ateşi söndüremeyen bir adam. Zayıf iradeli, saftirik, duygusal ve bir o kadar da mazoşist bir kahraman.
Yazarın aşka dair ilk romanıymış bu. Açıkçası ben daha farklı bir şey bekliyordum, belki de isminden aldandım, daha eğlenceli ve pozitif bir hikaye bulacağımı sandım. Oysa yazar aşkın bir insanın hayatını ne denli etkileyebileceğini onun uğruna çekilen acılarla anlatmaya çalışmış okurlarına.
Nobel edebiyat ödülüne layık görülmüş bir yazarın kitabını okuyabildiğim için mutluyum tabii ki. Ama yukarıda da belirttiğim nedenlerden ötürü keyifle okuyamadım. Bir çırpıda bitirilebilecek bir roman da değil, daha çok sabırlı okurların okuyabileceği türden. :)
