Zalim kader, mademki beni böyle bir ıstırap uçurumuna atacaktın, neden en tatlı ümitlerle ruhumu aldattın?
Tek başına bir odada kalıyordun. Odanın duvarları baştan başa camdı. Baştan başa sımsıcak ruhtu...
Odanın ortasında çırılçıplaktın. Bir sandalyede oturuyordun. Odan ılık, tanıdık, hiç kesilmeyen bir rüyanın ortasında salınıyordu. Yüzünden dünyadaki bütün zamanlar geçiyordu. Yüzündeki bütün zamanları özlüyordum... Yüzünün bütün zamanlarının
... Hüznüm ve ben neden hiç ayrılamıyoruz? Gölgem bile hüznüm kadar sadık değil bana.
Sayfa 76Kitabı okudu
"Neden beni seviyorsun?" diye sordu bir gün...
Bu soru Tanrı'ya sonsuz iman etmiş birine, Tanrı'nın, "neden bana inanıyorsun?" diye sorması kadar saçma ve anlamsız bir soruydu...
Sayfa 16Kitabı okudu
“Bir kere eğemedim bu kadının başını.”
Suat Derviş’in henüz 13-14 yaşlarındayken yazdığı ilk yazısını, komşusu 
Nazım Hikmet Ran ondan habersiz bir gazeteye yollar. Suat Derviş buna kızar, bir süre Nazım Hikmet’le konuşmaz. (Dünyanın en mukaddes komşusuna nasıl küstün be Suat ablacığım?)
Bu küslük ne kadar uzun sürdü bilinmez, ama bu “deli kadın” için Nazım sonra “Gölgesinde” şiirini yazar, ve
Çocuk: Oh sonunda an budur.
Kız: Beni bırakır mısın?
Çocuk: Hayır.
Kız: Beni seviyor musun?
Çocuk: Evet, çok.
Kız: Beni hiç aldattın mı?
Çocuk: Hayır, bunu neden soruyorsun?
Kız: Beni öper misin?