Çok sevdim bir zamanlar, seviyorum yine de
Ve hep seveceğim beynim ve tenim var oldukça bu dünyada
Pırıl pırıl olanı, her zaman bir güz diriliğinde
Değişmez ve değişken olanı sonsuzca…
Bir Eylül Göç Vurgunu
Gecemin lambası yok gün doğumları olmayan bir şehirde
Düşse, düşeceğim hiç gelmediğin ömrüme...
Günlerden bir gün
Aylardan Eylül
Gecenin perçemleri günü kucakladığı vakitler
Beynimde bir hikaye kurguluyorum
Canımı acıya yamayıp yazıyorum yamalarım dikiş tutmuyor sökülüyor, haykırsam sesim boğulacak...
Harflerim dökülüyor satırlarıma hepsi
“Bari büsbütün aklımı oynatsam da akıl hastanesine girsem, belki tedaviden sonra beynim yeniden doğru dürüst çalışmaya başlardı,” diyordum. Yaşama arzum, hayata inancım vardı!.. Fakat bu düşüncenin ardından bir kahkaha attığımı da hatırlıyorum. “Peki, akıl hastanesinden çıktıktan sonra ne yapardım? Yeniden romanlar mı yazardım?..”
Bu durumu siz de yaşıyor musunuz? Bu konu da tek olamam:))
Kendime bir sayı belirlemişim(61) bu sayı belirleme nasıl oldu neden o sayı bilmiyorum sadece o sayı çıktığında kendime -aa bu bir işaret mi- diyorum :)) (neyin işareti orasıda meçhul)
Algıda seçicilik yaratıyormuşum aslında kendime, her o sayı çıktığında hafızam aşina olduğu sayıya kendini veriyor ve baktığım yerlerde hep o sayı 61... Telefonumun şarjına bakıyorum 61, plakalara bakıyorum 61 sayfa sayısına rastgele bakıyorum 61...
Oysa ki ben bu sayıyı değilde başka bir sayı olan 58'i seçseydim benim hafızam o sayıyı arıyacaktı.
Aslında olay şu, ben sürekli telefon şarjıma bakıyorum 30 da gorüyorum 18 de görüyorum hatta şu anda 29:) görüyorum ama beynim bunu kodlamadığı için fark etmiyor, çünkü kodlanan sayı 61. (Burdan trabzonlulara da selam olsun hiç gitmediğim bir yer oysa ki haahaha)
Dışarı çıkıp saatlerce gezıp dolaşmak istiyorum ama “beynim” benle gelmesini istemiyorum…
——
“Beynim: Sana davrandıkları gibi davran.
Kalbim: Sen öyle biri değilsin.” 🦢
——
