Ben sol beynim. Ben bir bilimadamıyım. Bir matematikçiyim. Aşina olan-
ları severim. Kategorize ederim. Hata yapmam. Lineer, analitik, stratejik ve
pratiğim. Her zaman kontrollüyüm. Dil ve kelimeler konusunda ustayım. Ger-
çekçiyim. Denklem çözer, sayılarla oyun oynarım. "Düzen"im. "Mantık"ım.
Kim olduğumu kesinlikle biliyorum.
- Ben sağ beynim. Ben ''yaratıcılık"ım. Özgür ruh'um. "Şefkat"im. "Özlem"im."
"Duygusallık"ım. Kahkahanın sesiyim. Lezzet'im. Çıplak ayağın altındaki
"kum"um. "Hareket"im. "Canlı renkler"im. Boş bir tuvale resim yapma isteğiyim.
Sınırsız hayal gücüyüm. Sanat. Şiir. Ben hissederim. Ben istediğim her şeyim ...
Canlılık hakkında bildiğimiz en basit gerçek şudur: Canlılığın ne olduğunu bilmiyoruz.
"Böyle dümdüz bir beynim olacağına hiç olmamasını tercih ederim. "
Gönlüme bu yükü beynim yüklüyor sonra da taşıyamayacaksın diye bağırıyor, kötü beyin.
Olduramıyorum, yapamıyorum bir şeyleri. Neyi diye sormayın. Onu bile bilmiyorum. Hayatımın kontrolü ellerimin ucunda sanki, tutamıyorum. Gücünü kaybediyor parmaklarım. Bırakmaması için ikna etmeye çalışıyor beynim. Kalbim desen hissetmesi gerekleri pompalıyor. Bırakırsa hepimiz biteriz, diyor vücudum. Zihnim gürül gürül akan bir şelale misali, arkada açık kalan, bilgisayarın şarjını yiyip bitiren o sekme gibi; hep çalışıyor. Durdurmaya çalışıyorum, yok olmuyor.
Zihnimden akan düşünceler durmuyor. Sonra anlıyorum nedenini. Noktayı kaybetmişler. Her yeri aramışlar; yastıkların altını, koltukların kenarlarını, o el girmeyen çekmeceye bile bakmışlar ama yalnızca çekirdek kabuğu ve bir sayfa not bulmuşlar. Çekirdek kabuğunu koltuğun o el girmeyen ama çerezler için özel bir kontenjanı olan o aralıktan bulmuşlar. Not kağıdını ise o el girmeyen çekmeceden bulmuşlar. Evin genç kızı yazmış. Orada bulunamayacağını düşünmüş belli ki. O da olmuramamış olacak ki taşmış kağıda.
Ne yaptılarsa bulamamışlar noktayı; virgül varmış, ünlem varmış, noktalı virgül, iki nokta üst üste bile varmış ama nokta yokmuş.
Aman aman iki nokta üst üste en tehlikelilerden. Hep bir açıklama bekler. Düşünceler akar da akar. Soru işaretini hiç sorma. Önce soru sorar, tatmin olmaz cevaptan bir daha bir daha…
Ahaa! En iyisi üç nokta. Devamı var ama sonra.
Çok önemi olan şeylerin hiç önemi yok gibi davranmamı isteyen beynim, bunu ben üzülmeyeyim diye değil kendi güçlü görünsün diye yapardı.
Biraz hayal kurayım desem beynim bu hayalin imkansızlığını hemen hesaplar elime tutuşturur. Zavallı kalbim ve ben beynimin işleyen gücü karşısında çaresizce ağlarız.
Beynim, hayatı hesaplayıp çıkan sonucu elime tutuşturdu. Zavallı kalbim sesini çıkaramadı.
Beynim her şeyi emiyor! Beynime bu kadar çok şeyi sıkıştırdığıma inanamıyorum!"
Ben hasta bir adamım. Hayır, bedenim değil, ruhum hasta, beynim hasta. Bütün değerlerimi kaybettim sanki. Hiçbir şeyi umursamıyorum
Beynim bütün ilişkisini koparmıştı dünyadan, ne yaşamın tadı, ne de ölümün korkusu...
