Kambur Balinanın Midesindeki Adam
Adam "Ne yaşadım ben... Ve yaşamaktayım. Evet, sonunda bir döngüyü kırdım... Fakat başka döngülerin eşiğindeyim şimdi. Onlara, diğerlerine ne anlatabilirim gerçekten... Belki onlara yarımlığımı, eksikliğimi anlatabilirim. Karanlığımı ve Gölge benliklerimi anlatırım belki. Belki tüm varlığımla içinde olduğum, hissettiğim rüyalarımı anlatırım. Kendime, hayata yabancılığımı da anlatsam, fazla mı olur... Peki gerçekten ne anlatmak istiyorum ben ve kime anlatacağım bu kadar şeyi... Önce kendime sonra dostlarıma anlatırım belki."
Gözlerini karanlığın, Kambur Balinanın Midesinde açan Adam oraya nasıl geldiğini anlamaya çalışır. Uyandığı andan öncesini hatırlayamaz. Kafasının içinde birbirini boğan düşüncelerin, seslerin arasından sıyrılıp hayatta kalmaya ve içinde bulunduğu gerçekliği sorgulamaya, anlamaya çalışır.
“Kurtuluşum, bir umut. Yaşamım bir işkence. Beynim bir fanus. Düşlerim kar tanesi. Hepsi erimiş, hepsi kurumuş. Hepsi dağınık ve hepsi karışık. Neyin yankısı bu kulaklarımı yakan, neyin umudu bu içimde coşan.”
kitapyurdu.com/kitap/kambur-ba...
Kambur Balinanın Midesindeki Adam
Canım çok şey anlatmak istiyor ama yorgunum. Beynim yorgun, bedenim yorgun, bunca şeyi affeden kalbim bile yorgun artık. Heveslerim yorgun, iyimserliğim yorgun, konuşarak anlaşmaya olan inancım bile yorgun."
Sabahattin Ali
Yıl 1999 .. 28 Temmuz .. Ahmet Kaya ..
Türkiye de yaşayan 64 milyon insana şerefsiz dediğimi söylediler , ben hiçbir halka halklara asla şerefsiz lafını kullanmadım . Avrupa da söylüyorum ben yaz da olsa kış da olsa farketmez geceleri çok üşüyorum . Sorun kalorifer sorunu değil sorun yorgansız oluşum sorunu da değil , beni üşüten tek birşey var ben vatansızlıktan üşüyorum . Umudum ve
9 gün önce o anı yaşayan ben miydim? Sisli, uzak bir kabus gibi aklıma gelenler. Beynim, hafızam o yaşadıklarımı reddediyor sanki. O esnada yaşadıklarım, hissettiklerim şu an bir zamanlar izlediğim korku filmlerinden bir kesit gibi. On gündür yaşadıklarıma inanamıyorum. İ-na-na-mı-yo-rum. O günden bana kalan ağlama nöbetleri, yataktan titreyerek uyanmalar, sinir harpleri, büyük bir korku ve çaresizlik duygusu… Bununla nasıl baş edebileceğim, bu hisleri nasıl atlatacağım bilmiyorum. Atlatabilecek miyim ki? Onu da bilmiyorum…
Günaydın, baba.
1. #110296058
2. #111079238
3. Ettiği yeminleri bozar mı insan? Unuttum, hatırlamayacağım, bir daha onu düşünmeyeceğim diye ettiğin yeminleri bozdun mu hiç? İşte o zaman anlarsın beni. Ne zaman onun varlığını hissetsem gözlerimi sımsıkı kapatıp beynime işkence yapıyorum düşünme diye. Tabii bu olmuyor, bundan vazgeçip kalbime eziyet ediyorum. Onu kötü olarak gör, sevme diye. Kalbim ve beynim arasındaki en büyük çaresizliğimsin, baba. Tüm damarlarım, kalbim senin sevgine aç, şefkatine muhtaç, merhametini isterken beynim senden ölesiye nefret ediyor. İnsanın bedeni en büyük mesafedir. Oturduğu yerde düşünerek yorulabiliyor insan, hem de çok. Tüm dünyayı dolaşsam bu kadar yorulmazdım herhalde diye düşünüyorum. Kapattığım gözlerimi açmak istemiyorum. Açsam neyi göreceğim ki? Her şeyimi çaldın benden - hayallerimi, umutlarımı. En önemlisi renklerimi çaldın. Her şey siyah beyaz artık benim gözümde. Hayat bir film şeridi gibi geçiyor gözümün önünden. Herkes birer Charlie Chaplin ama bir tek senin filminde ağladım. Konuşmadan sadece hareketlerinle yaptığın o filmde, hüngür hüngür ağladım ben, baba. Meğer insan gözlerinde gökyüzü taşırmış. Onlarca bulut olduktan sonra gözyaşlarını silmenin faydası yokmuş. Çok geç anladım bunu. Her şey için çok geç kaldım aslında. Mesela şuan saat sabahın 5'i. Uyumam gerekiyor ona da geç kaldım. Uyumak istiyorum, uyumak istiyorum! Tabii uyuyabilirsem. İyi geceler, baba. Ah Pardon! Günaydın...
4. #111801065
Bir zaman gelirde, sen konusunda kalbimle beynim mutabık kalırsa işte ozaman uykularım iflâh olur...