Unutmuş olabilirim her günü
Zaten bir bakıma bu alışkanlıktır
Zamana çalınmış bir kum saati
Gibi iki parmak arasında akıp giden
Giden ben olmasam içim olurdu
Öyle ki
Gidebilmek bir bakıma alışmaktır.
Göğüs kafesimde sıkışan bu el
Kimin elidir ve her şeyden elimdir
Aklımı esir eden garip dilimdir
Bir parça ömrümden
Bir kaç parça ekseriya
Eğer sözümü ağzımdan cikarip telefuz etmeden göçersem,
artık kalbimin gökyüzünde bulut gibi dolanan o sözümü,
geri gelip söyleyeceğim.
Bu sana garip mi geliyor?
En garip şeyler doğru ilan , gercege en yakın olan şeylerdir.
İnsanin istediginde , icimizdeki puslari güneşe döndüren güçlü bir hasret vardır...
***
Cibran
Bunca zaman yoktum yanında dile kolay onca zamanı bensiz geçirdin, ben de sensiz. Birbirimizden habersiz. Sesimizi duymadan, yüzümüzü görmeden... Garip ama adımızı bile bilmeden.Şimdi her bir zerrem tenine muhtaç, sesine hasret. Yüzünü görmesem duracak kalbim. Çünkü artık gördüm seni, aldım nefesini. Tanıdım, bildim, sevdim her bir çizgini. Bu zamana kadar yanında olan herkes yeterince sevmiş seni, yeterince görmüş, fazlasıyla duymuş sesini. Bundan sonra bıraksalar da ben sevsem biraz da seni.
Ahmed Arif Ankara’da tutuklanır. İstanbul’da yargıç karşısına çıkarılacaktır. Ankara’dan iki komiser ve dört polis nezaretinde yola çıkarlar.
Trenle gitmektedirler.
Kompartımanda bir teyze ile bir amca vardır.
O teyze fısıltıyla bana sorar:
“Oğlum nedir halin?”
Şimdi cevap olarak ne diyecektir?
Siyasi dese olmaz, üniversite öğrencisi, o da olmaz...
Eylemci dese, sosyalistim dese...
“O kadıncağıza bunlar ne ifade edecek?” diye düşünür.
Birden “Sevdadır bu teyze” deyiverir.
Birden aydınlanır kadıncağızın yüzü..
Ahmed Arif’i kucaklayıp öpmek ister. Sonrasını Ahmed Arif şöyle anlatacaktır:
“Bir sevgili, bir anne gibiydi. Ömrümce böyle bir anneye, bir ablaya hasret kaldım. Çıkınını açtı, para vermek istedi bana.
Almadım.
Cebimde de beş liram var.
Keşke alsaydım, ama çok utandım.
O da garip...
Ahmed Arif Anlatıyor...
Bir sevgili, bir anne gibiydi. Ömrümce böyle bir anneye, bir ablaya hasret kaldım. Çıkınını açtı, para vermek istedi bana. Almadım. Cebimde de beş liram var. Keşke alsaydım, ama çok utandım. O da garip...
Ahmed Arif 
Bavul Dergisi
DUYMADIN MI
Göz görmezse viran olur,
Gönül tahtım harab olur,
Olan yine bana olur,
Dedim ama duymadın mı?
Hasret kaldık mah cemale,
Muhtaç olduk bir hayale,
Bilmez misin sende çare,
Dedim ama duymadın mı?
Sınama canı hasretle,
Kaldık yine garip dertle,
Aldığım herbir nefeste,
Andım ama duymadın mı?
Akkum, 16 Nisan 2024
Bir garip hikâyedir Âdem. Cennetten efkâra düşmüştür. Dünya sürgününü içinde, yabancı bir diyarda, geldiği yere dönme hasretiyle yaşar. Aslında bu Âdem’in aşka ilk dokunuşudur. Gurbete ilk dokunuşu, sılaya ilk varışıdır. Cennete dönünceye kadar da bu sürgün, bu gurbet, yatağını arayan nehirler gibi denizlere akmaya devam eder. Ondandır dünya gurbetinde nehirler gibi akışımız. Vuslat denizedir, hasret denize.
Sonsuzum (Kendimden)
Gel bir ateş yakalım hasretin tam ortasına,
Gel bir dilek tutalım mutluluk hatırasına,
Sen ki :
Geç gelmiş bütün mutlukların ortak temsili,
Ben ki
Senden gelen ne varsa amenna demenin diğer sesi
Dur bak gözlerime bir resim karesinde,
Ben kimseye bakmadım böylesine....
Böylesine büyülü, böylesine sevgi dolu
Ve ben görmedim yüreğinden daha güzel