Ne güzel söylemiş Cahit Zarifoğlu:
“Bir değirmendir bu dünya.”
Öğütülüyoruz... öğütüleceğiz...
Değirmen dönecek... ve bizler aldığımız tavırlara göre ya öğütüle öğütüle OLACAĞIZ ya da öğütüle öğütüle YOK OLACAĞIZ..!
Kitabın en güzel kıssadan hissesini bırakıyorum aşağıya sevgili okurlar,
Büyük bir iş hanının alt katında, merdiven altında bir bölümü tahta ile çevirerek yapılmış küçük bir namaz kılma yerinde, büyük şehrin İbadete engel her türlü başıboş akışı içinde bir akşam namazı kıldım. Çıkınca yanıma biri yaklaştı. Özür dileyerek söze başladı:
-Dostum dedi, kamet getirmeden namaz kıldın. Ve bana kametin gerekliliğini anlattı.
İlk tepkim, içimden "bu da kim oluyor?" şeklinde oldu: Bu tepki dostsuzluğun, yalnızlığın, cemaatsizliğin, İslam'dan uzak kalışın zavallı bir göstergesinden başka bir şey değildi. Adamın ikazına, kendisine, tavrına kalbimi ısındırmak için kendimi zorlamam gerekti. Bocalamam birkaç saniye devam etti. Ayak üstü bir iki dakika konuştuk. Sonra gözlerim yaşararak elini tuttum ve onu bırakmak istemedim.
Bugün camilere, meyhanelere, sokaklara dolup insanlara hatalarını ikaz etmeye kalksak acaba başımıza neler gelir. Bizi kim dinler?
Cahit Zarifoğlu - Bir Değirmendir Bu Dünya
