Umursamazlık kanseri bütün derin duyguları kemirmiş....Kitap bence tam olarak bu sözün ekseni etrafında dönüp durmuş. İnsanlar ve hayata karşı kayıtsızlıkları bunlar bakıp göremediklerimiz, gördüğümüz halde sustuklarımız ,kendimize koyduğumuz sınırlar ve tabi yargılamadaki üstün becerimiz var bide:) neden böyleyiz?
Kitap içerik olarak da iki kadının mektuplaşması üzerine
yapılan bir kurgu ile ilerlemekte. Yazar yazdıkların da insanın genel kendi ruhun da yapacağı iyileşmeyle bütün insanlara ve hayatına güzellikler getireceğini bunun tabi ki de en büyük kaynağının sevgi ve inanç olduğunun üstünde duruyor. Sürekliliği olan kişisel gelişim tadında güzel bir kitap ve okurken genelde düşündüğüm yazarların yazdıkları ya da kurguladıkları hayatlar biraz kendi hayatlarında çalıntı gibi değil mi? Bu yüzden yazar yaşadıklarını yani kendi hayatının etkisinde dolu dolu hayatların içinden gerçeklerle yazmış.
Son olarak da kitapta hep insanların ne kadar kötü oldukları yani her şeyi nasıl tükettikleri üzerine hep yazmış tabi ki de çok haklı ve doğru eleştiri ve tespitleri var ama artık bu tür imkansızlık ve umutsuzluk üzerine düşünceler çok fazla oldu sanki yani sormak istiyorum iyi ve güzel insan hiç mi kalmadı?
Yazarlar ,kitaplar gazeteler, haberler vb. herkes kötü insandan yakınıyor. Bu kadar kızıp öfkelendiğiniz insanlar değil misiniz! Ne yani güzel olan hiç bir şey kalmadı mı?
Bence kaldı ve hep kalacak:)
Keyifli okumalar.
