Sevdiğimiz ya da zorla sevdirildiğimiz televizyon bizi yavaş yavaş kitaplardan, doğadan, duyarlılıklarımızdan, duygularımızdan, insanlığımızdan uzaklaştırıyor. Bitiyoruz.
Sayfa 67Kitabı okudu
Bitiyoruz! Yavaş yavaş...
Hiçbirimizin yüzünde gülme takati kalmamıştı...
Öyle Bir hayat öyle bir çevre ,insanlık ,yaşam ki neresinden tutsam elimde kalıyor . ...yavaş yavaş bitiyoruz. ...kendi elimizle kendi ipimizi çekiyoruz. ..Korkma kardeşim sende gel katıl BÜYÜK HEYKELİSTAN KRALLIĞINA. ..
Merak ediyorum; içi boş insanlar nasıl yaşıyorsunuz? Hicmi ruhunuz daralmiyor? Etrafinizda olan biten bir sürü olay varken nasıl hiçbir şey yokmuş gibi yaşıyorsunuz ? Komsularinizin sıkıntıları,akrabalarinizin dertleri varken bu kadar nasıl rahat oluyorsunuz? İnsan olurken çocuklar katledilirken,haksizliklar,yolsuzluklar ayyuka çıkmış iken, ahlak çökmüş haldeyken ! Hala kurban bayramında ki keseceği etin hesabını yapan bir ağaç dalı kadar insanlığa ve doğaya faydası olmayan asalaklar siz dünyada ne amaçla varsınız? Zerre kadar hakikati kovalamayan, bir arabaya verdiği değeri kendi çocuğundan esirgeyen et yığınları ne amaçla dünyada yer işgal ediyorsunuz ? Bir insan sonsuz ilahi bir parça taşıyıp ta nasıl böyle bomboş bir hayat yaşayabilir! Hiç mi merak etmez denizi,dağları,kuşları,kâinatı ? İnsan ruhunu estetikle beslemeden, sanatla yogurmadan,iyilikle harmanlamadan ne için yaşar !? Bir kum saati gibi yavaş yavaş bitiyoruz, ve geriye sadece boşluk kalacak, daha çok sevgiye,iyiliğe ihtiyacımız var...
Bitiyoruz değil mi yavaş yavaş ? Ellerimizi sıkıyoruz sımsıkı , sinirleniyoruz...
Ama eriyoruz yavaş yavaş...
Sayfa 83 - Hayykitap , 1. Baskı , Kasım 2017Kitabı okudu
