Evlatlık Yusuf
Geçen aklıma geldi. Bu aralar bir evlatlık mevzusu dolanıp duruyor bunun üzerinden bilen bilmeyen herkes bir şeyler karalıyor. Ancak bu eleştirilerin ne kadarı tutarlı asıl husus bu bence. Zira çoğu kişi insaflı davranmıyor bu konuda. Kuyucaklı Yusuf romanı geldi aklıma. Okuyanlar bilir ordaki başkahramanımız Yusuf un tüm ailesi ölmüş idi ve kaymakam onu evlatlık edinmişti. Kaymakam ın bir de Muazzez diye bir kızı vardı. Muazzez ile Yusuf birbirlerini seviyorlar sonradan hatta evleniyordular yanlış hatırlamıyorsam (yanlışım varsa düzeltin). Roman Türkiyede en çok okunan on roman içerisinde yer alıyor (bu siteyi baz aldım). Kahir ekseriyetle sevilen bir roman. Karakterleri de çok sevilir Yusuf un yiğitliği nam salmıştır hatta. Ama Yusuf u ahlaksız olarak niteleyen tek yazı görmedim ben. Evlatlık müessesi üzerinden bizlere insafsız eleştirilerde bulunanlara göre Muazzez Yusuf un kız kardeşi değil midir, o halde yaptığı çok ahlaksızcadır. Bize göre ve topluma göre (romanın içindeki kasaba halkı çok tepki gösteriyor muydu tam hatırlamıyorum, bilen yazabilir) bir sorun değil bu. Gayet de meşru bir çerçevede değerlendiririz o ilişkiyi. Yusuf moderniteye ayak uyduramadı ve aşka yenik düştü, ey muhatap çık bakalım işin içinden.
Ama bu toprak denilen şeyi anlayamıyorum.
Kimyacı tahlil eder. İçinde şu, şu var, der. Ama tohum içine girince yalnız ona lazım olan şeyleri cömertçe vermesi ne demek?
Kokuyu, rengi, madenleri, vitaminleri, çileği, fosforu, arseniği, şekeri, bilmem ki daha neyi?
- Ama yalnız o mu? Ya su? Ya güneş?
- Onun kadar mütevazı olmadıkları için bana ikinci derecede imiş gibi geliyorlar. Yağmur, dua, rica bekliyor sanki yağmur. Şarıl şarıl
toprağa aktığı zaman seviniyor, "Allahım, çok şükür! " diyoruz.Ne de güneş gibi pırıl pırıl parlayarak, "Hepinize bir şeyler veriyorum, ben olmasam işiniz dumandır, ben olmasam yaşayamazsınız" der
toprak. O, sessizce çamur, balçık halinde ayaklarımızın altında bütün kış, potinlerimizi, üstümüzü kirleterek cansız, kara, kırmızı,
sarı, külrengi, simsiyah yatar. Sonra baharla beraber içindeki sevinci boşaltıverir. Hiç durmadan bol bol dağıtarak bize bir bayram gösterir. Çayırlar yoncalarla, bayırlar gelinciklerle, papatyalarla dolar. Çalı
süpürgeleri bile gülerler. Karşılığı için hiçbir şey istemeden veriyor o. Cömerttir, cömert ! Sonra vakti gelince, bize yeter dereceye kadar bir bayram gösterdikten sonra, yine alır kucağına, çürütür, doğurur. Çürütür, doğurur.
Sayfa 207 - Papaz EfendiKitabı okudu
