İşte aynen öyleydi Bob Ross, her çizgisi yapayalnız insanlar için söylenmiş bir masaldı sanki.
Hayatın aralık bırakılmış kapısı gibiydi Bob Ross.
Sayfa 122
Televizyon açık. TRT 2 de Bob Ross u veyahut İyi Kötü Çirkini izliyor abim. Ahşap pencereden perdeyi aralıyorum,her yer bembeyaz ışıl ışıl. Plastik pencereler gibi değil ahşap. Dokununca bile ısıtıyor insanı, rahatlatıyor.
Sayfa 14Kitabı okudu
Kime Teşekkür Etti
Haluk Levent. Bu kitapla zerre alakası yok ama onca insana yardımı dokundu.
(...)
Kahve ve onu bize tanıtan Etiyopyalılar.
Bob Ross. Araştırma yaparken monitörümün bir köşesinde çizdiği sayısız küçük, mutlu bulutlar için.
(...)
GirişKitabı okudu
"Bob Ross"tan öğrendim resim çizmeyi ve ilk kez gördüğüm bonus saçı.
Sayfa 11Kitabı okudu
9: Stella
“ ‘Share everything I know about CF with others.’ I have this, uh, YouTube page . . . .”
I draw a line through it and look up at Will to see him not at all surprised. Someone’s been checking up on me.
“So is your plan to die really, really smart so you can join the debate team of the dead?” He points out the window with his pencil. “You ever think about, I don’t know . . . traveling the world or something?”
I look back down to see number 27, “Sistine Chapel with Abby.” No line through it.
I clear my throat, moving on. “ ‘Learn to play the piano.’ Done! ‘Speak fluent French’—”
Will cuts me off. “Seriously, do you ever do anything off list? No offense, but none of that sounds fun.” I close the notebook, and he continues. “You want to hear my list? Take a painting class with Bob Ross.
Lots of happy little trees and cadmium yellow that you don’t think will work but then . . .”
“He’s dead,” I tell him.
He gives me a lopsided grin. “Ah, well, then I guess I’ll just have to settle for sex in the Vatican!”
I roll my eyes at him. “I think you have a better shot at meeting Bob Ross.”
He winks but then his face gets serious. More serious than I’ve ever seen it. “Okay, okay. I’d like to travel the world and really get to see it, you know? Not just the inside of hospitals.” He looks back down and keeps sketching. “They’re kind of all the same. Same generic rooms. Same tile floors. Same sterile smell. I’ve been everywhere without actually seeing anything.”
Sayfa 104 - ehheh Will.
Bob Ross, her çizgisi yapayalnız insanlar için söylenmiş bir masaldı sanki.
Sahi, hayat denen şey neydi, nasıl devam ederdi? Yani unutulduğumuzda, kimse bizi artık seslenmez ve soru sormaz olduğunda, evin içindeki tüm işleri bitirip tüm rafları ve çekmeceleri bir bir düzeltip tozlarını aldıktan, akıtan muslukları tamir edip satan sigortaları bağladıktan sonra, herkes okulunu bitirip evlendikten sonra, üç ayda bir beklenen tekaüd maaşı kuyruğunun dışında neyle hatırlayacaktık hayatı biz?
Oysa Bob Ross denen bu saçma sapan adam, inanılmaz fırça hareketleriyle gölgenin içinden renklere ve ışığa bağlıyordu bu ihtiyar kadınları. Hayatın aralık bırakılmış kapısı gibiydi Bob Ross... Aralıktan içeri sızan ışıklarla haber taşıyordu.