Telefon çalıyor; bilinmeyen numara. Açıyorum, pardon numaranız çıkmadı, diyorum.
- Hayır, diyor ses, çıktı!
- Evet, diyorum sese, çıktı!
Rahatlıyorum, demek ki bilinen numara, numara yok!
- Sen misin? diye soruyor ses.
- Benim, diyorum. Peki ya sen, sen misin?
- Benim, diyor ses.
Ortak bir yön bulmanın rahatlığına kavuşuyoruz; ikimiz de
Atatürk'ün Adalet'i...
Yaşlı kadın yatağından kalktı. Sabah ezanının insan ruhuna huzur veren sesi oda içinde yankılanıyordu. 88 yaşından beklenmeyecek bir çeviklikle pencereye doğru yöneldi. Pencereyi açması ile birlikte odaya ezan sesi ile birlikte baharın güzel kokusu ve kuş cıvıltıları doluştu. Penceresinden gözüken Kurtuluş Parkına bakarak
Sitede son zamanlarda fark ettiğim ; iletiden yazarların sözlerini paylaşmak ve bazılarının bu sözlerin altına kime ait olduklarını belirtmemeleri. Nedenini tam olarak bilmesem de bu konuda fikrimi ifade edesim geldi.(Genelde etliye sütlüye karışmayan biriyimdir. :D)
1- İletiden alıntı paylaşmak bence farkında olmadan bu siteye yapılan en büyük
Kalbimde ıklimler soğuk... Kalbim kar topu... çok üşüyorum... Bazen ateş yakıyorum içimde... Isınıyor tüm hücrelerim. Bitti diyorum bitti üşümüyorum artık. Umut... Sonra aniden rüzgar başlıyor... Fırtınalar kopuyor içimde... Ateş sönüyor... Sağa sola çarpıyorum kendimi. Gözlerimden yaşlar boşalıyor. O ateş benim son umudumdu tutmam lazım diyorum kalbimde... Geçmiyor, umudum tükeniyor... Yığılıp kalıyorum kalbimin bir köşesinde. Umudum sönüyor... Üşüyorum... Ateş söndü... Sonra yavaş yavaş rüzgar diniyor... Bu sefer daha şiddetle ağlıyorum. Neden az önce değil de şimdi dindin diye. Yavaş yavaş üşümem geçiyor... Tüm hücrelerim ısınıyor... Göz yaşlarım elmacık kemiklerimde kuruyor... Güneş duruyor tepemde her şeye inat yüzüme vuruyor. Tüm umutsuzluklarıma inat tam tepemde... O zaman anlıyorum umut bir kıvılcımdır kalbimizde. Ateşleriz kimi zaman körükleriz. Bir rüzgar gelir alır götürür umudumuzu. Yalpalarız... Sineriz kendi köşemize, isyan ederiz. Sonra geçer... Her şey gibi acı gibi sızı gibi geçer... Rüzgar diner ve kapkara bulutların arkasından gülümser güneş... Umudumuzu hiç kaybetmeyelim çünkü Allah verdiği her nefeste yeni bir umut armağan eder bize...
silkeleyip kumları üstümden atıp,
mağazanın vitrininde yansımama bakıp
uyurgezer gibiyim, tüm geçmişim kayıp
inceliyorum kendimi halim bi garip
Aşk dediğin belki de budur
Hep acıtır arkandan vurur
Belki de bu son sefer olur
Kalbim vurur dertler son bulur
Sanma üç günlük bu hislerim
Ben burada her gün seni beklerim